Zware overtocht naar St. Peter Port

Net na hoog water vertrekken we van Lezardrieux. Het is bewolkt, maar droog en er staat nauwelijks wind. Volgens de gribfiles krijgen we ZW-W 2-4 bft. Eerst dus maar even op de motor denken we. We verlaten de Bretonse kust langs het eiland Ile de Bréhat en zetten koers richting Guernsey. Er is een lichte swell van 0,60 tot 1,20 meter en dat betekent dat we af en toe flink deinen. Helaas laat de wind ons de hele oversteek in de steek, de windvaan draait vrolijk in het rond en er zit niets anders op dan de circa 50 mijl op de motor te blijven varen. We hopen bij de Roches Douvres dolfijnen te spotten, maar ook die zijn vandaag niet in de buurt. Vlak voor Guernsey zwemt er één net achter de boot langs, kennelijk verstoord dat wij in de weg varen. De zon laat zich gelukkig wel zien en de regenpakken kunnen binnen blijven. Moe van het schommelen en het op de motor varen komen we aan in St. Peter Port, waar we na even wachten de Marina in kunnen varen.

Tijd om de benen even te strekken op de kade. We treffen een paar Nederlanders die van St. Malo zijn aangekomen en maken een praatje. ‘s Avonds blijkt dat het vrienden zijn van John en Monique waar we in 2012 mee in Zweden waren. Er wordt snel heen en weer ge-appt en even later komen ze een praatje maken aan boord als ook zij doorhebben wie we zijn. Grappig hoor, het is weer een kleine wereld.

Vandaag hebben we een rustdag, lekker zondags ontbijt, wasje draaien en drogen, wandelingetje maken, pintje drinken en dan natuurlijk voetballen kijken. We combineren het met onze traditionele kaasfondue aan boord samen met Ruud en Marijke. We zien Nederland nipt winnen van Mexico. Gelukkig maar, anders hadden we geen hap door onze keel gekregen.

Wisselvalliger weer

Het weer is inderdaad veranderd, maar het valt nog reuze mee. Voor de zekerheid liggen de regenpakken klaar, maar onderweg van St. Quay-Portrieux naar Lezardrieux krijgen we maar een klein buitje. Het eerste uur zeilen we heerlijk met een beetje ruime, vlagerige, wind, maar dan valt de wind weg en moet de motor weer aan. We varen langs Plouha, waar de hoogste kliffen van Bretagne zijn en tussen de rotsen onder Ile de Bréhat (het eerste beschermde natuurgebied van Frankrijk) door. Op het eiland Ile de Bréhat zijn auto’s verboden, het is een eiland van bloemen en roze rotsen, een kunstenaarsparadijs, waar we drie jaar geleden heerlijk hebben rondgelopen. Niet veel na laag water varen we de rivier Le Trieux op en met een beetje stroom mee komen we bij de haven van Lezardrieux. Het tij loopt nog niet sterk en afmeren is nu nog niet zo moeilijk. We leggen aan op de kopsteiger, maar de havenmeester wil ons toch in een box hebben. Nou heeft dat ook voordelen, want als het tij hier flink loopt (ruim 3 knopen) dan lig je op de kopsteiger vol risico’s. We zien de schepen later ’s middags dwars de haven inkomen en zijn blij dat we veilig liggen. De rivier Le Trieux is prachtig, maar de haven en het dorp zijn nog niet helemaal ingesteld op passanten. De wasmachines worden pas in juli open gesteld, de bussen rijden nog niet en veel restaurantjes zijn (nog) dicht.

Vandaag zijn er wat meer buien “beloofd”, maar we durven het toch aan om op de fiets naar Paimpol te gaan. Het eerste colletje is al naar het dorp, maar daar is tot onze verrassing markt en we komen een kraam met olijven en verse tapenade niet zomaar voorbij. Mmmmmm, heerlijk! Het is helemaal niet zo ver naar Paimpol al wordt het toch af en toe lopen naast de fiets als de weg omhoog gaat. De plaats Paimpol, ooit thuishaven van de IJslandvaarders, is zeer de moeite waard, levendig, gezellig, leuke winkels (en leuke aanbiedingen), restaurantjes, etc. Natuurlijk kijken we ook even in de haven, er liggen een paar Nederlandse passanten, maar ook hier is nog voldoende plek. De lucht wordt donkerder en we zitten net op tijd op een overdekt terras als er een paar flinke buien losbreken. Goed getimed! We overwegen nog even om een taxi of bus terug te nemen, maar wagen het er toch maar op om terug te fietsen. We hebben geluk, het blijft droog. Aan boord smullen we van de tapenade op toastjes bij het pilsje en met een lekker muziekje erbij zit de gezellige sfeer er goed in.

Fietswandelen of wandelfietsen aan de Cote d'Armor

We zeilen van St. Cast naar St. Quay-Portrieux, een stukje van 26 mijl. De zon schijnt en de wind zit weer in de Noord/Noordoost hoek. Het kost ons geen moeite om aan dit weer te wennen. We rollen enthousiast de zeilen uit, maar net voor Cap Frehel valt de wind weg en starten we de motor. Wij nemen de route langs de kust en tussen de rotsjes door, de Freebird steekt meer naar buiten. De kust is prachtig en het Fort La Latte lijkt op een zandkasteel. We varen langs Binic, dat alleen een paar uur voor en na laag water toegankelijk is. We hebben gehoord dat er nu wel een tidal sill is en dat geeft een half uurtje meer speling. De Dutch Lady vindt haar weg over een ondiep stukje waar we net na laag water zijn, maar er is genoeg water onder de kiel. Zo komen we aan bij de haven van St. Quay-Portrieux, waar de havenmeester nog steeds rondvaart in een bootje en ons bijna nog voordat we vastliggen een papiertje over de gratis Wifi Zone overhandigt. Hij begrijpt de Hollanders!

Het havengeld is hier nog voorseizoen tarief en we staan zelfs nog in het systeem. Nadat we betaald hebben lopen we rond en gaan we op zoek naar de plaatselijke VVV. De wandeling is bergop en verder dan gedacht, zodat we een beetje uitgewrongen boven in het centrum aankomen en ons snel op een terras neervlijen, nadat we informatie hebben gekregen over fietsen in de omgeving.

Vandaag stappen we op onze tweewielers voor een tripje naar Binic en het gaat gelijk al bergop. De beloofde groene bordjes van de fietsroute zijn niet of moeilijk te ontdekken. Het is af en toe lopen en dan weer fietsen en de afdaling naar het centrum en de haven van Binic geeft ons niet veel moed voor de terugtocht. Binic is een erg leuk plaatsje. Het is laag water en er is daardoor een groot wit strand en het water is ver weg. Ook voor de haven is het drooggevallen en we kunnen de tidal sill duidelijk zien. We genieten hier van koffie en eten ons broodje op in de rust aan het strand.

Terug besluiten we via de wandelroute langs de zee te gaan. We spreken onderweg mensen die hier met de camper staan en de camping ligt er echt prachtig met een fantastisch uitzicht. Wie weet komen we hier nog eens terecht?

Het wandelpad is niet geschikt voor fietsers volgens de mevrouw van de VVV en …. dat klopt! We sjouwen de fietsen trappen op en af en lopen meer dan dat we fietsen. Het lijkt wel een survival oefening. De uitzichten die we onderweg hebben, maken het echter wel meer dan de moeite waard. Het is hier schitterend aan de Cote d’Armor. Nadat we met de fietsen een hele steile trap met heel veel treden opgesjouwd zijn, vinden we het wel genoeg. Via de Provinciale weg komen we in een lange afdaling terug bij de haven, waar we het glaasje Grimbergen meer dan verdiend hebben. Helaas is het weerbericht voor de komende dagen duidelijk anders dan de afgelopen tijd. Er passeert een lagedrukgebied met regen en buien en de wind draait naar het westen. Jammer hoor, we waren net zo gewend aan het lekkere warme weer!

St. Malo - St. Cast

Ruud en Marijke hebben weinig geslapen door het geluid van de ferry en het gehobbel langszij aan de buitenkant van de steiger. We hoeven er dan ook niet lang over na te denken om te besluiten dat we hier niet willen blijven liggen. We kunnen 2,5 uur voor HW pas naar de Vauban Marina schutten, waar je heel dicht bij de stadsmuren van St. Malo ligt en er is eerst nog tijd genoeg voor een wandeling naar de Carrefour om boodschappen te doen. Het blijkt dat St. Servan ook een aardige winkelstraat heeft, zo ontdek je nog eens wat.

De sluis is nooit zo prettig, vooral niet als de lange voor- en achterlijn op één bolder worden vastgemaakt door het sluispersoneel. Zonder schade komen we er gelukkig doorheen en we zijn helemaal tevreden als we als tweede en derde boot kunnen afmeren aan de bezoekerssteiger. Hè, hè, is dat lekker rustig liggen, we nemen het havengeld van 43,50 euro/nacht voor lief. Het is alweer fantastisch weer en we slenteren door de oude stad, die ons ook een beetje doet denken aan Dubrovnik. Het verschil is wel, dat je hier gratis over de stadsmuren kunt lopen. ’s Avonds zoeken we een leuk restaurantje uit voor een mossel- en steakmenu. Het is 21 juni en er is een muziekfeest in de stad. Overal staan podia en er worden allerlei soorten muziek gespeeld. Allemaal heel gezellig, maar vlakbij onze boot speelt een band zo hard en niet helemaal zuiver, dat we ons afvragen of het weer een onrustig nachtje gaat worden. Het valt uiteindelijk allemaal erg mee.

Voordat we de eerste schutting gisteren weer naar buiten schutten, proberen we de stuurautomaat te kalibreren, maar dat lukt niet helemaal.  We zeilen naar St. Cast, een stukje van 9,5 mijl en lekker bezeilbaar. Het is duidelijk merkbaar dat het weekend is en mooi weer, want er wordt druk gevaren. We zijn hier drie jaar geleden ook geweest. De Marina is een paar jaar oud en prima voor elkaar. Van de haven is een prachtig wandelpad langs het water naar het plaatsje waar we ’s avonds naar toe lopen.

Vandaag wordt er eerst wat geklust (wassen, schoonmaken, rommelen), voordat we gaan fietsen. Ruud en Marijke gaan berg op en af een stuk toeren, maar wij weten nog dat het hier niet helemaal zo plat als een pannenkoek is en doen het rustiger aan. In het dorp komen we elkaar bij de koffie weer tegen. Morgen gaan we weer een stukje verder langs de Bretonse kust.

 

Terug in Frankrijk

Gisteren zijn we op excursie geweest. Met de bus naar Devil's Hole aan de noordkant van Jersey. Devil's Hole is niet echt iets wat je gezien moet hebben, maar de wandeling daar vandaan naar Greve de Lecq is werkelijk schitterend. Het voetpad slingert langs de kust en je hebt er een prachtig uitzicht op de rotsen, de zee en het groene landschap. Het is prachtig weer en we krijgen het zelfs behoorlijk warm door het lopen. Zittend op een rots eten we ons brood op en aan het eind van de wandeling wacht een lekker pilsje. We kijken mensen aan het strand en zien wat "lichtgevende" Engelsen zich het water in wagen. Het lijkt ons nog wat frisjes.
In de bus terug zitten we allemaal te knikkebollen.
Vandaag is het weer een stralende dag, we worden verwend! Van St. Helier zeilen we naar St. Malo. Een prima zeiltrip, met oost tot noordoosten wind 4-5. We beginnen met een gereefd grootzeil, maar als we de wind bakstag krijgen rollen we het grootzeil helemaal uit. Als de stroom tegen gaat staan en we nog maar 3 knopen vooruit gaan, starten we toch even de motor. De Freebird zeilt met de spi en kan zo de hele trip zeilen.
Helaas kunnen we niet meer door de sluis naar de oude binnenhaven, maar gelukkig nog wel de drempel over naar de buiten Marina, waar we zo'n beetje de laatste vrije box aan de bezoekerssteiger hebben. Het invaren gaat door de stroom moeilijk en de plekken zijn niet erg ruim. Bovendien blijkt later dat er geen elektriciteit op de steiger is. De Freebird kan gelukkig nog langszij een schip afmeren. Er is geen havenmeester meer aanwezig en we vinden het een waardeloze haven. Als ook de Cat Ferry weer afmeert en blijft liggen vannacht zijn we helemaal niet blij, want dat ding maakt niet alleen golven als je hem tegenkomt, maar ook een ongelofelijk lawaai als hij aan de kade ligt.
We strekken nog even de benen en zetten de klokken weer een uur vooruit. We zijn weer terug in Frankrijk.

Dutch Lady in haar element

Gisteren hebben we het eiland Herm verkend. Met de ferry ben je er in 15 tot 20 minuten. Het is hier heerlijk wandelen en we volgen het pad langs de kust, het eiland rond. Als je tot rust wilt komen, dan kan dat hier. Er is geen verkeer (alleen een tractor met aanhangwagentje) en verder alleen maar natuur. Heerlijk! Het is echt wandelweer, een fris windje, maar zonnig. Ook de passagiers van het cruiseschip (de vierde al die we voor St. Peter Port voor anker zien) gaan op excursie en hebben allemaal, net als wij, een lunchpakketje mee. De stranden zijn wit en we zien schuimkoppen rondom het eiland op de ondieptes. De aparte bebakening van de Little Russel is goed te zien. Op de terugweg is het laag water en vanaf de Rosaire steps vaart de ferry door het rotsige gebied heen, iets wat wij niet zouden durven.

’s Avonds verlaten we de marina, omdat we anders vandaag (net na laag water) niet kunnen vertrekken. We gaan op tijd naar bed en de wekker gaat op 5.15 uur! Gelukkig schijnt de zon als we, nog wat slaperig, vertrekken. Gelukkig heeft de havenmeester op ons verzoek verteld hoe we de buitenhaven moeten verlaten en ons daarmee behoed voor vastlopen. Het eerste half uur is er weinig wind. We rollen de zeilen alvast uit, want om 7.00 uur komt er volgens de gribfiles wind. En ja hoor, dat klopt voor de verandering precies. De Oost-Noordoosten wind trekt aan tot kracht 4-5 (uitschieters van 21 knopen) en de Dutch Lady begint te knorren. Met de stroom mee spuiten we werkelijk naar Jersey met een max. snelheid op de GPS van 10,9 knopen! Het is echt werken aan het roer, ik voel de kracht van de wind en stroom en het water bruist langs de boot. Het geeft een heerlijk gevoel. De laatste paar mijltjes gaan tegen de wind in naar de haven van St. Helier, waar we na 3,5 uur binnenvaren. Wauw, dat was zeilen.

We vullen eerst de dieseltank, voordat we de haven ingaan en worden een beetje ongerust als we geen bonnetje uit het zelfbedieningsapparaat krijgen. Nadat we even een uiltje hebben geknapt lopen we rond in St. Helier. Er heerst hier ook weer een gezellige sfeer met leuke winkels. ’s Avonds kijken we samen met Ruud en Marijke de voetbalwedstrijd Nederland-Australië en door de overwinning en de verrukkelijke zeiltrip kan onze dag niet meer stuk.

Alderney - Guernsey

Het slapen aan de mooring in Braye Harbour is meegevallen. We herinneren ons nog hoe we jaren geleden hier bijna geen oog hebben dichtgedaan. Met de noordoosten wind hebben we een risico genomen op een slechte nacht, maar wonder boven wonder is het de hele nacht stil en horen we alleen het tikken van de mooring tegen de romp.
We hoeven pas rond de middag weg en gaan met de watertaxi aan wal om wat rond te lopen over Alderney. Er is best wat veranderd, want nu is er een mooi hotel en zijn er meer restaurantjes gekomen. Als we wat omhoog lopen hebben we een heel fraai uitzicht over de haven en zien we onze schepen liggen. Er zijn al heel wat boten vertrokken, maar die zijn waarschijnlijk richting Cherbourg gaan. Dat is met het tij altijd duidelijk, want hier tegen de stroom invaren is niet echt slim. Een aantal schepen vaart de route links om Alderney heen, maar daar staan in de kaart dangerous overfalls aangegeven en wij nemen dan toch maar liever de Alderney Race. Zo hebben wij wel de eerste 1,5 mijl de stroom tegen om vervolgens rond het eiland geslingerd te worden. Helaas is de noordoosten wind niet sterk genoeg om voor de wind te kunnen zeilen en dat komt ook omdat we de fok niet kunnen uitbomen. Het water in de race is vlak, wat een luxe hier.
Toen we de eerste keer naar Guernsey zeilden vonden we het heel erg spannend, maar nu zijn we meer gewend aan de bebakening in de Little Russel. Hier is de stroming het sterkst en halen we een pieksnelheid van 10.3 knopen. Voor St. Peter Port liggen een paar cruiseschepen voor anker en een ervan blokkeert het zicht op de haveningang. We zijn te vroeg om de Marina in te kunnen varen, maar de havenmeester wijst ons een plek aan waar we tot 19.00 uur kunnen wachten. Sinds een paar weken is er in de buitenhaven een pontoon met een verbinding naar de wal en dat pontoon is erg gewild natuurlijk.
St. Peter Port is altijd leuk. De straatjes en winkeltjes zien er mooi uit en het is er gezellig druk. Vandaag lopen we wat rond en 's middags fietsen we noordwaarts naar Beaucette marine. We raken er al een beetje aan gewend om links te fietsen, maar op een drukke weg met rotondes blijft het toch een beetje spannend. De haveningang van Beaucette is erg smal en het lijkt ons een uitdaging om hier binnen te lopen.
Het is een heerlijke dag met veel zon, maar de wind is fris en de avonden koelen enorm af, zodat we dan toch maar binnen gaan zitten.

Weymouth-Alderney

Leuk hoor, dat zeilen. Maar wat doe je als er geen wind is? Tijdens onze oversteek van Weymouth naar Alderney varen we 9,5 uur op de motor. Er was ons een mooie Noordoosten wind 3-4 beloofd, maar helaas, het grootste gedeelte van de oversteek is het windkracht 1 tot 2 en dan wordt het zeilend wel een hele lange tocht. Gelukkig is het prachtig weer en moeten we uitkijken dat ons velletje niet te veel zonnestralen krijgt. Er staat een flinke stroming en we sturen op kompaskoers Zo worden we de eerste uren vanaf Bill of Portland naar het oosten weggezet. We noteren elk uur onze positie en tekenen deze in op de kaart. Zo zijn we weer eens ouderwets bezig, maar we houden vooral ons navigatieprogramma op de ipad in de gaten en zien we precies onze track en de curve die we varen.
Onderweg hebben we ook weer eens een verstekeling aan boord. Een duif vindt onze zaling kennelijk een prima plek om mee te liften en blijft daar uren zitten. .
Het is een uitermate ontspannen tochtje en we hoopten wat dolfijnen of bruinvissen te zien, maar helaas. Het aanlopen van de haven van Braye op Alderney is wel apart, want voor ons gevoel varen we haast Alderney voorbij, maar door de stroming en het corrigeren van de koers tijdens de laatste mijlen, komen we goed uit. Er liggen behoorlijk wat schepen aan de moorings, maar zowel de Freebird als de Dutch Lady kunnen er nog wel bij. Tijd voor een biertje!

Zomer in Weymouth

Van Poole naar Weymouth is een heerlijk tochtje. Er is weliswaar geen wind om te zeilen, maar toch.... Het is zo warm dat we in korte broek/bikini kunnen varen en dat is toch ook wel lekker. We varen vlak langs de kust om verschillende kaapjes heen en dwars door de races. Dat kan omdat er geen wind is, want anders heb je in de races behoorlijk wat kolkend water. We hebben de stroom mee en dat levert een max. snelheid op van 9.6 knoop. De kust is mooi en gevarieerd. Krijtrotsen, grijze rotsen, glooiend groen landschap, hier en daar een fraai huis en op de heuvels vlakbij Weymouth zie je het White Horse of Osmington Hill met King George III.
Als er een beetje wind komt, rollen we de fok uit en zien we tot onze schrik een grote scheur. We rollen het zeil maar weer vlug in om erger te voorkomen.
De aanloop naar de haven van Weymouth is mooi. Er is een groot wit zandstrand met fraaie gebouwen aan de kust en in de haven ziet het er erg gezellig uit. We vinden een mooie plek aan de kade waar het erg levendig is. Later zien we achter ons de grote Cat Ferry van de Channel Islands binnenkomen, het lijkt een enorm monster.
Er zit vlakbij een zeilmaker die het zeil zelfs met de auto komt ophalen (en terugbrengen) en de fok binnen een dag voor ons kan repareren. Het centrum van Weymouth is vrij groot met veel winkels en een prachtige esplanade. We verkennen de omgeving vandaag op de fiets en komen er achter dat je op de esplanade niet mag fietsen. Gelukkig is de politieman die mij aanspreekt aardig en krijg ik geen boete van max. 500 pond. Pffff.
We proberen naar het paard te fietsen, maar de heuvels zijn te steil en we geven het maar op. Als we langs een bowling baan komen, worden we uitgenodigd om naar de wedstrijd te kijken en een aardige mevrouw legt ons de spelregels uit. Het lijkt op jeu de boules, maar de ballen zijn niet rond en dat maakt het toch wel lastiger.
Het is een prachtige dag vandaag, die afgesloten wordt met een etentje op het terras van The Red Lion en een overwinning van Nederland tegen Spanje met 5-1. Niet slecht voor een vrijdag de 13e!

Poole Harbour

Met een heerlijk zonnetje verlaten we Yarmouth en daarmee het eiland Wight. Het was er prachtig en varend langs de Needles nemen we het fraaie, glooiende landschap nog even in ons op. Bij de Needles hebben we even een fotomomentje. De Freebird en Dutch Lady poseren min of meer voor een mooi plaatje.

Hoewel we wind (ZW) tegen stroom hebben, valt het reuze mee met de golven. Op de Shingles bank zijn brekers te zien, maar daar hebben we geen last van. We komen meer in een lange deining terecht en zodra we de Bridge boei voorbij zijn, kunnen we zeilend koers zetten naar Poole Harbour. Strak aan de wind genieten we van het tripje. Met een max. snelheid van 8.5 en een gemiddelde van 6.9 knoop, doet de Dutch Lady goed haar best. Twee en een half uur na vertrek zijn we bij de aanloop naar Poole, maar dan ben je er nog niet. Via een lange geul, kom je langs Brownsey Island en heel veel schepen aan meerboeien, uiteindelijk bij Poole Quay. Er zijn nieuwe marina’s gekomen en wij meren aan bij Poole Quay Boat Haven, waar we de hoofdprijs blijken te betalen. Omgerekend 50 euro voor een nacht, is toch wel heel erg veel. Er is gratis elektra en WIFI (dat wel), maar werken doet het internet er niet op. Het is wel erg veranderd sinds de laatste keer dat we hier waren. Luuk herinnert zich er helemaal niets van, maar we zijn hier eerder geweest (ergens in de negentiger jaren van de vorige eeuw).

Er ligt ook een groot schip, de Hyperion, dat gebouwd is bij Huisman in Vollenhove. Zij betalen 280 pond per nacht, dus wat zeuren wij nou ………

Verder op verkenning op Wight

Net voor we willen vertrekken uit Lymington, komt de havenmeester langs. Is dat even jammer. Nou ja, we liggen hier op de goedkoopste plek dus we mogen niet mopperen.
Het is weer mooi weer en de “oversteek” naar Yarmouth verloopt zonder problemen. Het is zo kort, dat we de zeilen niet eens uitrollen. De stroom zet ons behoorlijk opzij en we moeten behoorlijk bijsturen om de haven aan te kunnen lopen. Yarmouth is echt veranderd. Er zijn geen meerpalen meer, waartussen je moest afmeren, maar mooie walk on shore pontoons. De prijzen zijn ook wel iets anders geworden, maar je kunt hier ook online reserveren voor een ligplaats en dan krijg je 10% korting. We komen erachter dat je dit wel twee dagen van tevoren moet doen! De havenmeester is ons echter goed gezind en we krijgen toch een mooi tarief. Elektriciteit kost 4 pond, maar als we horen dat dit niet per dag is maar voor de hele periode dat je er ligt, valt het wel weer mee.

Het is maandag, wasdag, aan boord. De zon schijnt uitbundig en de wind helpt goed mee, zodat alles weer snel opgeruimd kan worden in de kasten. We kuieren wat door Yarmouth en bezoeken het kerkje en de stilte-tuin achter de kerk.

Vandaag ontdekken we de andere helft van Wight. In de Open top Needles Breezer rijden we richting The Needles. Het uitzicht is prachtig, vooral ook door de strakblauwe lucht. Er wordt een wedstrijd gezeild en we zien de schepen ploegen door het lastige stuk tussen de Needles en de Shinkles banken. Vooral met wind tegen stroom kan het hier heftig tekeer gaan. Langs de kust lopen we naar Alum Bay, waar het Marconi monument staat (het eerste telegrafische bericht is hiervandaan verzonden). Alum Bay is verder bekend van de vele soorten en kleuren zand. We rijden verder langs de zuidwest kust, langs Niton (Navtex weerstation) naar Blackgang Chine, maar omdat dit een soort pretpark blijkt te zijn, blijven we zitten tot Ventnor. Een leuk plaatsje met een mooie Esplanade en leuke restaurantjes. We strijken neer in The Spyglass Inn, een hele leuke pub. Via Newport gaan we weer terug naar Yarmouth en dan hebben we, samen met de trip vanuit Cowes, het mooie eiland Wight goed verkend. Als we terug komen aan boord vinden we tot onze grote verrassing een kaart van Joost en Karin en Mart en Tiny tussen het luik geklemd. Is dat lachen! Ze liggen in Cowes. Wat jammer dat we elkaar gemist hebben!

Er is er een jarig......

De dag begint met een lied voor Ruud, want die is vandaag jarig! De boten om ons heen kijken een beetje raar, maar wat geeft dat. Wij hebben gisteren kunnen “genieten” van mensen op de boot achter ons die luid zingend over het dek heen marcheerden en polonaise deden in de kuip, dus wij gedragen ons heel bescheiden.

Het is prachtig weer en wij klimmen op de fiets om weer een stukje te ontdekken. Er is een wonderschone route naar Keyhaven en het Hurst fort en we genieten van het uitzicht op de Needles. Er wordt vandaag (zondag) flink gezeild, wat wil je ook met dit weer. Het is Ocean Clean day, wat betekent dat er mensen rond lopen die allemaal plastic oprapen en opruimen, een goed initiatief. We eten ons broodje, zittend op een paar rotsblokken en met uitzicht op Wight, de Needles en Poole. In The Gun Inn drinken we een pintje en via het kustpad rijden we weer terug naar Lymington. Zo’n 200 jaar geleden werd hier zout gewonnen en zag het landschap er heen anders uit. Nu is het een stilleven, dat bij laag water droogvalt met wisselende kleuren groen, vogels, reigers en vissen. Heel erg mooi!

We nemen ook nog even een kijkje bij het monument in Lymington, waarvandaan we gisteravond getrakteerd werden op vuurwerk en waarachter, verstopt in het bos, een landingsbaan moet zijn die in de oorlog veel gebruikt werd.

We genieten in de kuip van de zon, het wandelende publiek op de kade en de verjaardagsborrel bij Ruud en Marijke aan boord en sluiten de dag af met een etentje bij de pub Kings Head. Het is windstil en het publiek op de kade is naar huis, het weekend is voorbij.

Thunderstorms and Red Arrows

‘s Morgens vroeg is het een beetje klef buiten. Als we weg varen is er geen wind, maar al snel zien we de lucht veranderen en zitten we midden in een forse onweersbui. We varen heel rustig de rivier af en laten de donder en regen over ons heen komen. Dat wil zeggen, Luuk staat buiten in de regen en ik verschans me binnen. De wind neemt toe van 0 naar windkracht 5, maar helaas hebben we de wind weer pal tegen op de Solent. Het is maar een klein stukje naar Lymington. Vanaf de boei “Jack in the basket” pakken we de betonde geul op. Een grote ferry neemt bijna de hele geul in beslag. Aan de kade van Lymington vinden we nog een plekje voor onze toch wel wat grote boten voor het pontoon. We liggen hier erg leuk, gezellig midden in het plaatsje met uitzicht op flanerende mensen, restaurantjes en allerlei boten die naast elkaar voor en achter aan de moorings liggen. We krijgen bezoek aan boord van twee mannen van Customs, die onze identiteitspapieren controleren. We maken gezellig een praatje over de Damen Stan Patrol waar ze mee varen en de noodzaak van controles in dit gebied. Volgens de havenmeester komt het nooit voor dat ze hier controleren.

Het weer is helemaal opgeklaard en sinds lange tijd worden de korte broeken weer tevoorschijn gehaald en kunnen we de benen een beetje laten bruinen. We treffen het ook nog dat er markt is vandaag en die is heel wat leuker dan in Gosport. Kortom, het is hier een en al gezelligheid. Als aan het eind van de middag de Red Arrows ook nog een vliegshow geven ter ere van D-Day en we op de eerste rang zitten voor deze show, kan onze dag niet meer stuk.

Beaulieu River

Voordat we de oversteek wagen naar Beaulieu, vullen we de dieseltanks nog even. Onze aandacht werd getrokken door het dieselpontoon en de tekst 0,79 GBP/liter, maar dan moet je wel 500 (!) liter tanken en zo groot zijn onze dieseltanks niet. We vinden het toch altijd wel prettig om met een goed gevulde dieseltank te varen en omdat we nog wel even in Engeland zijn, ontkom je er niet aan om rode diesel te tanken. De bonnetjes worden zorgvuldig bewaard, voor het geval we terug in Nederland controle krijgen.

Het waait stevig en we steken, scherp aan de wind, kruisend op de fok, over. De zon schijnt, maar de wind is weer venijnig koud. Beaulieu River kronkelt prachtig door een mooi landschap. Her en der liggen moorings met schepen en we varen er min of meer dwars door heen. We komen allerlei type schepen tegen, klassiek, klein, modern, groot. De havenmeester komt ons tegemoet en we krijgen een plek naast elkaar aan het fuelpontoon, waar we een prachtig uitzicht hebben over de rivier. We lopen naar de cottages van het museum van Bucklers Hard. Vroeger was hier een werf, waar schepen voor de British Navy (Nelson) werden gebouwd en de arbeiders en opzichters woonden hier. De Master Shipbuilder had een prachtig huis, wat nu als hotel is ingericht en er is ook een kapelletje. Het ademt hier een en al rust uit en je hebt op loopafstand verder niet veel meer dan bos en weids landschap.

We gaan op de fiets naar het plaatsje Beaulieu en komen ook de loslopende New Forest paarden weer tegen. Ze lopen rustig de weg over en het verkeer moet zich maar aan hun aanpassen. In het enige winkeltje dat er is, kunnen we lekker vers brood kopen, maar verder is het maar goed dat we voorraad aan boord hebben. Natuurlijk stoppen we bij de garage met klassieke MG’s, Jaguars, Rolls Royce, Triumph, altijd leuk om naar te kijken.  ’s Middags fietsen we de andere kant op, richting St. Leonards Grange en East End. We merken dat het toch wel een beetje heuvelig is en dat wordt dus weer flink trappen op onze vouwfietsen. Gelukkig komen we een pub tegen om even op krachten te komen. Het is een prachtig tochtje met heerlijk weer, al is er veel wind.

Isle of Wight

Vanuit de Gosport Marina steken we met de ferry over naar Gunwharf Quays, met winkels en restaurantjes en waar het leuk is om rond te lopen. Er is ook een haven met historische schepen en uiteraard de Spinnaker Tower. Als 60-plussers (!) krijgen we korting op de ferry kaartjes, ook ik hoor bij de oudjes. We zien hier trouwens alleen maar "oude" mensen. Vooral in het centrum van Gosport, vlakbij de jachthaven, valt het ons op hoe veel lelijke, vormeloze, oude mensen er rond lopen.
's Middags ga ik naar de Marina om een was te draaien, maar de boel is overstroomd en de machines werken niet. Later op de middag lukt het toch, maar dan draait het wasprogramma niet helemaal zoals het zou moeten. Het is altijd wat met die dingen. Al met al loop ik behoorlijk wat heen en weer en tegen de tijd dat de shirts aan de lijn hangen, verdwijnt de zon en wordt het niet meer droog. Gelukkig zijn we van ligplaats veranderd en liggen we iets dichterbij en
vanwege alle ongemakken, mag een deel van de was gratis in de droger.
Van Portsmouth varen we naar Wight, een korte trip die we voor een deel scherp aan de wind kunnen zeilen. We varen langs Spitbank Fort, een markant stuk beton bij de ingang van de Solent, waar een huis op gebouwd is. Hier hoef je in ieder geval niet bang te zijn dat er iemand onverwacht binnenvalt, want je kan er alleen met een boot of helikopter komen.
's Avonds worden we in East-Cowes uitgenodigd voor koffie en lekkers bij Ruud en Marijke aan boord om te vieren dat ze 43 jaar getrouwd zijn.
Tot onze verrassing is het hier in de Marina niet duurder geworden, alleen het internet geeft wat problemen op de laptop en lukt het weer niet om foto's bij het blog te voegen.
Vandaag verkennen we Wight per bus. We hoppen on en off in Ryde, Bembridge, Newport en Cowes. Vooral boven in de dubbeldekker is het glooiende, groene landschap goed te zien. Toch vinden we de meeste huizen maar saai en kleurloos (net als de mensen). Helaas missen we de uitstap bij Bembridge haven, waar de boten bij laag water droog vallen en vanuit het plaatsje is het te ver lopen. Dan maar lekker een broodje eten in een typisch Engels bakkerszaakje. Tot slot pakken we een "half pint" in Cowes als afsluiting van een geslaagd dagje op Wight.

Change of plan

Het loopt vandaag iets anders dan gisteren bedacht. Na een heerlijk zondags ontbijt met een eitje en verse jus d'orange bereiden we ons voor op een dagje Brighton. Lekker gedoucht en aangekleed voor een uitstapje, horen we het weerbericht voor morgen en besluiten we toch vandaag maar door te varen naar de Solent. Hup, omkleden, brood smeren en los die tros!
Net voor we weg varen draait de wind naar zuidwest en hebben we die pal tegen. Jammer hoor, nu moeten we een heel stuk op de motor (we hebben eerst de stroom tegen), want anders duurt het veel te lang om de ruim 40 mijl af te leggen. Gelukkig schijnt af en toe de zon en is de zee kalm. We varen weer eens tussen de boeien Street en Boulder door en het blijft heel apart om op het ruime water precies tussen die twee tonnen door te moeten varen. De wind trekt aan naar windkracht 5 en onder vol tuig, stroom mee, spuiten we richting Wight. Dat is even genieten!
Onderweg worden we gebeld door Peter Haasbroek die ons heeft gevolgd op Marine Traffic en precies weet waar we zitten. Het is leuk dat we zo gevolgd worden en ook de reacties op onze blogberichten worden zeer gewaardeerd. Zo volgen we zelf al bijna drie jaar de Boomerang, die bezig is met een reis rond de wereld en nu op de terugweg is naar de Azoren.
Richting Portsmouth is het altijd druk met ferry's, hovercrafts en vandaag (zondag) ook met zeilschepen. Tevreden meren we na 7 uur varen af bij de Gosport Marina en is het de hoogste tijd om eten te gaan koken.

Dover-Eastbourne-Brighton

Weer een vroege start in Dover (6.00 uur BST), maar door het uur tijdverschil valt het toch wel mee. De Noordoosten wind is gunstig en het wordt een lekker ontspannen tochtje. Voorbij Dungeness gaat ook de stroom meelopen en kunnen we een deel zeilen. Het komt niet vaak voor dat we zo relaxed deze kant op kunnen, want meestal boksen we tegen de wind in. Alleen de temperatuur mag nog wel wat hoger. We lezen in de krant dat 29 mei de koudste ooit was in Nederland. Brrrr. In Eastbourne schutten we door de sluis naar de Marina en dan breekt ook het zonnetje door. De haven is mooi, groot en de bebouwing rondom is fraai. Van het havengeld schrikken we weer, Engeland is echt duur en hoe meer we westwaarts komen, hoe duurder het gaat worden. Niet echt een land om maanden in rond te toeren.
Vandaag begint de dag rustig, want we hoeven pas aan het begin van de middag weg. Zoals we de afgelopen dagen al vaker gemerkt hebben, komt de windverwachting weer niet helemaal uit. In plaats van noordoosten wind, krijgen we zuidwesten wind en dat betekent het eerst stuk op de motor tot Beachy Head en dan heel scherp aan de wind varen. Er staan weinig golven en we blijven dicht onder de kust om volop te kunnen genieten van Beachy Head, de fraaie krijtrotsen en het glooiende groene landschap. Met een paar slagen bereiken we zeilend Brighton. In één van de vele restaurantjes aan de haven eten we pizza en we doen natuurlijk ook even boodschappen in de gigantische Asda supermarkt. Morgen gaan we Brighton verder verkennen.