Het einde van (weer) een bijzondere reis

We ontkomen er niet aan. We zijn weer terug op zoet water en dat betekent dat de muggenhorren er weer op moeten en dat er ook weer spinnen aan boord klimmen. De laatste dagen varen we van Bruinisse naar Dintelmond en maken we kennis met de waterscheidingsproef in de Krammersluis. De sluismeester is er niet juichend enthousiast over. Het levert een tijdwinst op van 2 minuten de ene kant op en 6 minuten de andere kant. Wij kennen de bellenbaan nog van vroeger in de Volkeraksluis en schrikken er niet van, maar er zijn watersporters die het maar niets vinden. Omdat we vroeg vertrekken ontlopen we de gekte in de sluizen en dat is wel zo prettig. Het is behoorlijk druk overal en tijdens het varen is het weer ogen van voor en achter nodig hebben. In Dintelmond blijven we twee nachten liggen en hebben we een gezellige middag en avond met Ad en Pien, die net aan hun bootvakantie beginnen. We overpeinzen tot laat in de kuip met kaarsjes aan en een heerlijk glas rosé (met dank aan de Take Off) de afgelopen weken. Het was een heerlijke trip met fantastisch weer, mooie plekjes en leuke ontmoetingen. Als we terug zijn in onze thuishaven hebben we 1000 mijl gevaren, gelukkig zonder problemen en kijken we met een bijzonder gevoel terug op de afgelopen (ruim 10) weken. De Dutch Lady ligt weer in haar box, ze heeft het fantastisch gedaan!

Nog even genieten van het zoute Zeeuwse water

We blijven nog even in de Zeeuwse wateren. De afstand van Burghsluis naar Zierikzee is maar 9 mijl en aan het eind van de ochtend liggen we heerlijk in een box bij de watersportvereniging afgemeerd. We lopen snel de stad in om brood te halen en dan blijkt ........ er weer een markt te zijn. Het is er druk en erg warm en we besluiten de markt later in de middag over te gaan.
We zien de Jacomijn uit Sneek binnenkomen. Grappig dat we na Zweden (2012) ze in Blankenberge tegenkwamen en nu in Zierikzee weer. Het is zo leuk om verschillende mensen te ontmoeten tijdens het varen. Zo kijken we af en toe op het blog van Henk, die we in Ouistreham zagen en we volgen ook de Early Dawn uit Zweden.
De volgende ochtend ontbijten we buiten de deur bij de Hema. Het is toch te gek dat je voor 1 Euro kunt ontbijten met een croissant met jam, stokbroodje omelet en een kop koffie. Het is een lekker begin van de dag. Na het ontbijt varen we richting Zeelandbrug met als eindbestemming Bruinisse. We hebben geluk dat de Grevelingensluis open staat en op ons wil wachten, lekker geen grote wachtrij aan de steigers. In de marina van Bruinisse liggen we voor het havenkantoor, waar vandaan we een prachtig uitzicht hebben op het Grevelingenmeer en de aankomende schepen in de jachthaven. Het is een drukte van belang, telkens als er weer een lichting uit de sluis komt.
We blijven twee nachtjes liggen en zijn vandaag op de fiets naar Dreischor geweest, waar we weer heerlijk in de tuin van streek- en landbouwmuseum Goemanszorg een kop koffie drinken. Dreischor (een ringdorp en vroeger bekend om de vlasteelt) is het groenste en een van de mooiste dorpen van Zeeland. We kunnen het niet laten om ook weer even wijnhoeve "de kleine schorre", met 10 ha een van de grootste van Nederland, aan te doen en een heerlijk proefglaasje droge witte wijn te bestellen. Met het prachtige weer in deze mooie omgeving is het weer echt een topdag.

Na 9 weken terug in eigen land

In Blankenberge is het echt zomer! ’s Morgens vroeg is Luuk de boot al aan het poetsen, voordat de zon er op gaat branden, en dat terwijl we laat in bed lagen na een gezellige borrel aan boord bij de Ciseaux. De Kabylia ligt inmiddels weer in de thuishaven en gaan snel op doktersbezoek omdat Ruud zich al een tijd niet fit voelt.

Ruud en Marijke gaan fietsen en wij vermaken ons op het strand en nemen voor het eerst deze reis een duik in zee. De terrassen zitten vol en het is overal gezellig druk. ’s Avonds koken de mannen, wat wil zeggen dat we lekker uit eten gaan met z’n vieren. Het lijkt wel vakantie!

We varen van Blankenberge naar de Roompotsluis met een noordoosten wind 4, niet echt een ideale wind om te zeilen. Het grootste gedeelte varen we op de motor, maar de laatste 10 mijl kunnen we echt heerlijk zeilen als de wind iets noordelijker staat. Dit is genieten op het water, in de zon, goede wind en een prima snelheid, heerlijk. We kunnen gelijk door de sluis en dan zijn we weer in Nederland. De gastenvlaggen kunnen allemaal weer worden opgeborgen. De lucht wordt donkerder en als we om vijf uur afmeren in Burghsluis begint het te spetteren. In deze haven is het altijd druk, gelukkig kunnen we aan steiger B afmeren en de boten die naast ons komen kunnen van hun schip achter op de dwarssteiger stappen, zodat we niet iedereen over ons dek heen krijgen. De B steiger wordt door de havenmeester al snel omgedoopt tot de Beneteau steiger als er drie Beneteau’s naast elkaar liggen. De havenmeester hoopt zijn hoogste omzet te halen en we spreken af dat we tompouces krijgen als dat lukt. Inderdaad krijgen we de volgende ochtend een doos tompouces aangereikt die met alle boten gedeeld wordt. Zaterdag is Wilco jarig en we verrassen ze op de camping, waar ze net aan komen rijden. Gezellig om elkaar na zoveel weken weer te zien en Opa Luuk zet zich gelijk in bij het opzetten van de tent voor Nick en Elisa. Sjaak en Hanneke komen ook nog en met z’n allen barbecueën we gezellig bij de camper. Na terugkomst drinken we een afscheidsborrel bij Ruud en Marijke, want zij gaan terug naar de thuishaven. De omgeving van Burg en Haamstede is prachtig en we blijven nog een dagje om lekker te fietsen door de Boswachterij. Het plan was om vanochtend naar Zierikzee te gaan, maar als we wakker worden is er alleen maar regen en onweer en dat is niet aantrekkelijk. Zo hebben we mooi de tijd om de boot binnen op  te ruimen en te kijken of er nog ergens bier onder de luiken verstopt ligt. Gelukkig is het ’s middags weer droger en kunnen we nog even een frisse neus halen. Er zwemmen nog steeds bruinvissen vlakbij de haven.

Druk, druk, druk

Wat doe je in Oostende? Winkelen natuurlijk! Ze hebben hier heeeeel veeeeel schoenenzaken en het lukt bij winkel nummer 12 eindelijk om zwarte schoenen te vinden in de goede maat. Dat is dat. Het volgende projectje is de kapper. Dat is ook nog niet zo makkelijk, want de meeste kappers werken op afspraak. Uiteindelijk vind ik een kapster achter in een tassenwinkel (?!) waar ik direct terecht kan. Binnen no time sta ik weer buiten met een korte kop haar en met tuitende oren van de verhalen van de (ooit top)kapster, weer een ervaring rijker.
Nu nog wat boodschappen halen en dan is de dag alweer grotendeels voorbij. Druk, druk, druk!
Maandagavond hebben we een prachtig vuurwerk gezien op het strand bij het casino. Niet alleen vanwege de feestdag, maar er zijn kampioenschappen. Het strand stond vol met mensen en overal zag je telefoons oplichten om te filmen.
Vandaag zijn we naar Blankenberge gevaren. De wind was noordoost 4 en dus niet gunstig, we doen het maar op de motor om op tijd in de haven te zijn. Het is werkelijk een gekkenhuis op het water, maar de meeste schepen gaan nu zuidwaarts. We liggen riant bij Scarphout in een box en eenmaal in de haven is het bloedheet. Het wordt puffen en zweten en het is te warm om iets te ondernemen. We slepen onszelf naar de boulevard voor een pintje en pas 's avonds heeft Luuk energie om de boot goed schoon te maken. Er zit nog wat vuil van Duinkerken op het dek. Morgen is de wind weer Noordoost 4-5, dus we blijven een dag liggen. Lekker relaxen!

Terug in Belgie

Piep, piep, piep.... Het duurt even voordat het doordringt dat dit het geluid van de wekker is die om kwart over vijf afgaat. Wat een tijd om op te staan! Het is nog niet eens licht buiten. Eerst controleren we het weerbericht, want met donderbuien varen willen we niet. We gaan, samen met de Freebird en de Kabylia en de Ciseaux, die ook vroeg op zijn gestaan. Je moet wel, als je de stroming mee wilt hebben. Buiten de pieren is het wateroppervlak rustig. Er is geen wind, maar het is wel droog. We ronden Cap Gris Nez met een knoop of 9,5. Op de VHF horen we van Dover Coast Guard dat het Kanaal op bepaalde plekken potdicht van de mist is. Zicht van nul tot een paar kabels of 0,1 mijl en dat is niet veel. Wij hebben een prima tochtje (al is het op de motor) en zijn na 6 uurtjes varen in Duinkerken. De Kabylia en Ciseaux zetten koers naar Nieuwpoort. We zoeken een plek bij Marina Grand Large, waar we nog niet eerder hebben gelegen en 's middags gaan we met een gratis busje naar de boulevard. Het laatste stukje Frankrijk voor ons. 's Avonds spreken we Ann-Sofi en Anders, Zweden die alles verkocht hebben en nu op weg zijn naar de Middellandse Zee. Luuk legt ze uit hoe je uit kunt rekenen wanneer je het beste weg kunt gaan om het tij mee te pakken en er worden allerlei tips uitgewisseld. Ze hebben weinig ervaring met stroming en getijdehavens. Bij de koffie krijgen we zelfgebakken appelcake (heel apart) en het is heel leuk om te horen hoe ze hun droom willen verwezenlijken. Vanochtend staat de wekker weer afgesteld, maar gelukkig twee uurtjes later. Toch hebben we niet veel geslapen, want de vissersboten besloten vannacht een voor een te vertrekken met een hels kabaal. Luuk steekt zijn hoofd naar buiten en ziet.....niets door de mist. We wachten even af hoe het weer zich ontwikkeld. Bijna een uur later dan gepland vertrekken we toch en wordt het een echt zeiltochtje deze keer. Met gereefd grootzeil en fok lopen we als een speer. Alleen in de pas de Zuydcoote is het niet bezeild (Noordelijke wind) en moet even de motor aan, want je hebt hier geen ruime om te laveren. Het is een prima zeiltrip en we komen hordes boten tegen op weg naar het zuiden. Gelukkig is er in het Mercatordok nog plek voor ons en liggen we rustig afgemeerd met onze neus in de wind. We zijn weer in België en in de stad is het razend druk. Het blijkt een nationale Vlaamse feestdag te zijn en iedereen wil vandaag kennelijk winkelen. Zouden ze hier zwarte schoenen hebben?

Broeierige dagen

We blijven lekker een dag liggen in Dieppe, waar het in de stad en op de kade altijd gezellig en levendig is. Tijdens het wassen in de wasserette loop ik om de tijd te overbruggen even de groentemarkt over en haal gelijk weer een lekker stokbrood. Het Franse leven is goed wat eten betreft. Bij een traiteur weet je gewoon niet wat je moet kiezen, alles ziet er zo smakelijk uit. Het is een hete dag met niet veel wind, maar genoeg om de was goed te drogen. Het is eigenlijk te heet om te winkelen, maar we kunnen het niet laten. De zoektocht naar (zwarte) schoenen, resulteert in de aankoop van een (zwarte) bikini. Het is overigens een echt zwarte dag door het neerhalen van het passagiersvliegtuig van Malaysian Airlines met zoveel slachtoffers. Wat een drama en ellende!
Gisteren zijn we van Dieppe naar Boulogne gevaren, een trip van ruim 50 mijl. Helaas een beetje saai, want het zeilen blijft beperkt tot een uurtje. De rest leggen we varend op de motor af. Net voor we vertrekken wordt er een deken over de kust neergelegd, we zien helaas niets van de fraaie rotskust, maar het zicht op zee is goed. Het is zelfs op het water erg warm en we brengen de tijd door met lezen, slapen en op de visstaken letten. Het valt op dat er ook erg veel vuil ronddrijft, grote groene slierten met stukken touw en kratten. Na acht uur varen meren we af in een box en dat is een geluk als je pas 's avonds in de haven van Boulogne aankomt. Net als we de kussens buiten hebben gelegd om gezamenlijk een drankje te drinken, verandert ineens het weer. Er komt wind en de lucht wordt gitzwart. Iedereen haalt snel de spullen binnen en legt extra lijnen, want dit ziet er serieus uit. Het is prachtig om naar de wisselende lucht te kijken als het onweer los barst, maar door de regen moeten we alle luiken sluiten en zitten we te puffen in de boot. Het wordt dan ook een kleffe nacht en ook vandaag is het broeierig warm. We treffen alweer een groentemarkt waar we uiteraard naar toe gaan, maar verder hebben we weinig puf om veel te lopen of iets te doen. Het is te heet om te koken (goede smoes) en bovendien veel te aantrekkelijk om mosselen te gaan eten. We zijn net op tijd weer terug aan boord als er opnieuw onweer en regen over ons heen komt.

Smikkelen en smullen

Nadat we een heerlijk menuutje hebben gegeten bij l'Eden is er 's avonds inderdaad vuurwerk. Het hele dorp loopt uit om te kijken bij de pieren. Het mooie vuurwerk gaat op muziek en zo wordt de feestdag fraai afgesloten.
Gisterochtend hebben we het plan om een stuk te gaan fietsen, maar als we de fietsen op de steiger hebben staan begint het te miezeren. We wachten het even af en pas na de lunch ziet het er aantrekkelijker uit. Het wordt een korter tochtje dan gepland. Vanuit de haven moeten we eerst bergop, maar daarna is het prima fietsen door de mooie graan- en vlasvelden. Het laatste stukje gaat door bebost gebied via een wandelpad en wordt het weer een beetje ploeteren. Het is een prachtig gebied, jammer dat er niet meer in zat door het weer al is dat aan het eind van de dag stralend. Na het eten lopen we nog even over de markt en genieten we op een terras aan het strand van de bijzondere kust in de avondzon.
Vanochtend kunnen we rustig aan doen. De eerste brugopening is pas om een uur en omdat het dan zo hard stroomt, nemen we de brugopening van een half uur later. De lucht is strak blauw en het is warm. De zee is glad en het is heerlijk op het water. Met de vijf knopen wind wordt het zeilen niets, maar ja, dat zijn we zo ondertussen wel gewend. Onderweg worden we opgeroepen door de Kabylia. Zij zijn net als wij onderweg naar Dieppe en in de haven praten we aan boord van de Ciseaux weer even gezellig bij. Het lijkt in Dieppe wel een Hollandse kolonie, het merendeel van de passanten voert de rood, wit, blauwe vlag.
Ruud en Marijke hebben ons uitgenodigd om aan boord pannenkoeken te komen eten. Marijke heeft het niet makkelijk om met het warme weer binnen een stapel pannenkoeken te maken, het wordt door ons dubbel gewaardeerd en we smullen er met z'n allen smakelijk van.

Quatorze Julliet in Valery-En-Caux

>Zondagochtend is druilerig en er is veel wind. We liggen te schommelen in de box en iedereen is in de weer met lijnen en rubbers. Je zou haast zeeziek worden in de haven! Als het droog is wandelen we wat en bezoeken de abdij en de kerk, het is tenslotte zondag. Er zijn bijna geen schepen weggegaan of gekomen. 's Avonds kijken we naar de finale van het WK en uiteraard hebben we de dag ervoor Nederland de derde plaats zien bereiken. Tegen elf uur zien we een rits motoren van de berg afkomen, het schijnt een jaarlijkse traditie op 13 juli. Het is een kabaal van jewelste als ze uiteindelijk de boulevard over rijden. Een ongelofelijk grote stoet van honderden motoren, het gaat maar door. Anderhalf uur lang horen we de motoren ronken en liggen wij al in bed.
Vandaag start gezellig met de zon erbij. We varen naar Valery en Caux, maar de beloofde wind is er niet en we kunnen helaas niet zeilen. Er staat wel weer een behoorlijke stroom, want het is springtij vandaag. Dat maakt de zee wel een beetje rommelig, maar het wordt een aangenaam tochtje waar we maar twee uur over doen. In Valery worden we weer gastvrij onthaald door de havenmeester. Vandaag is het Quatorze Julliet en spelen er verschillende bandjes in het dorp. Ook aan de kade waar we liggen is muziek en wordt er volop gedanst. Heel gezellig allemaal. Als het meezit is er vanavond ook nog vuurwerk en met dit weer is het echt een feestdag!

De truuk van Luuk

Voordat we Ouistreham verlaten gooien we de dieseltank nog even vol. Al hebben we een zeilboot, de motor wordt regelmatig goed gebruikt en zo komen we wel weer terug naar huis. Samen met een aantal Deense boten worden we geschut. We liggen naast een Deen die ons in vlot Nederlands te woord staat. Het blijkt een Belg die lang geleden naar Denemarken is verhuisd. Ze zijn met een club van ruim 40 schepen bezig aan een tour naar de Kanaaleilanden.

Na de sluis rollen we de zeilen uit en zetten we koers naar Le Havre. Het loopt eerst lekker, maar de wind draait en neemt af en ook nu kunnen we weer niet zonder motor. Zodra Ruud en Marijke ook binnen zijn, lopen we naar de bakker, want de ochtend daarna gaan we op tijd weg. In de haven ligt ook de Take Off, een boot uit Veere. Zij zijn eerder op de dag zeilend binnen gekomen omdat de motor er mee ophield. Luuk gaat er naar toe om te kijken wat er aan de hand is. Een paar dagen geleden hebben ze per ongeluk 20 liter benzine in de dieseltank gegooid en nu is de motor er met een grote klap mee opgehouden. Er worden een aantal jerrycans (gemengde) diesel uitgehaald en op de kant in een vat gegooid. Er zit troep in de diesel, dus ook de filters worden vervangen. Luuk geeft wat tips om de diesel er uit te pompen, wat door Hannie van de Take Off de “Truuk van Luuk” wordt genoemd. Er wordt nieuwe diesel gehaald, maar nu blijkt dat de diesel niet naar de motor wordt toegevoerd. De leiding wordt doorgeblazen en ’s avonds om tien uur kan de motor gestart worden en …. hij loopt. Hans is helemaal opgelucht. Als dank trakteren ze op een borrel en vinden we ook nog een fles heerlijke wijn aan boord. Leuk om elkaar zo te kunnen helpen.

Vandaag zijn we naar Fécamp gevaren, met een dikke stroom mee bij port d’Antifer. Het is rustig weer (een beetje heiig) en we zeilen totdat het windje bijna achter staat en de zeilen gaan klapperen. Er is nog voldoende plek in de haven, maar in de loop van de dag ligt het er helemaal vol. De dames hebben het weer druk met de was en de boot wordt weer lekker schoon gemaakt. In Nederland is het erg warm weer hebben we begrepen, maar (hoewel we niet klagen) zijn de avonden hier toch behoorlijk koeler.

Een paar dagen Ouistreham

We zeilen van Grandcamp naar Ouistreham. De zon komt mooi op als we om 6.10 uur vertrekken. Er is een laag coëfficiënt vandaag en de waterstand is dus laag. De Kabylia en Ciseaux zijn iets voor ons vertrokken en zetten koers naar Deauville. Het is rustig weer, we zeilen en we hebben de tijd, want bij Ouistreham moeten we toch wachten totdat we drie uur voor HW door de sluis heen kunnen schutten. De Freebird trekt de spi, maar zelfs daar is in de loop van de ochtend te weinig wind voor.
We blijven een paar dagen liggen in Ouistreham, we willen fietsen en voetballen kijken. Deze keer wordt de halve finale wel op Tf1 uitgezonden en kunnen we lekker aan boord TV kijken.
Het weer is een beetje wisselend, bewolkt, zon en vooral 's avonds en 's nachts regen. We rijden langs de kust naar Luc s/mer en St. Auban, kijken bij Sword beach waar op 6 juni 70 jaar D-Day herdacht werd met tal van wereldleiders.
We gaan met de bus naar Caen, langs de Pegasusbrug, bekijken het kasteel van Willem de Veroveraar en de Sint Pieterskerk en shoppen wat in het centrum. Het waait hard, dus het komt goed uit dat we lekker rustig in de haven liggen.
Vandaag zijn we door een natuurgebied naar Merville gefietst, nadat we eerst de grote Carrefour bezocht hebben en weer wat bier aan de voorraad hebben toegevoegd. Gisteravond hebben we uiteraard de wedstrijd Nederland-Argentinië gezien, helaas zonder positief resultaat voor Oranje. Nu wordt het weer tijd om verder te gaan en maken we ons op voor een tripje naar Le Havre. Zo langzamerhand komen we in kleine stappen weer naar het noorden.

We zijn door (en door nat)

Vol goede moed gaan we met paraplu op pad naar het hotel voor de voetbalwedstrijd. Het regent pijpenstelen en binnen no time zijn we doorweekt. We soppen in onze schoenen als we in het hotel aankomen en de mededeling krijgen dat de wedstrijd niet op het openbare franse kanaal wordt uitgezonden, maar op een andere zender en daar hebben ze geen abonnement op. Gedesillusioneerd gaan we weer terug naar de boot en zitten we met een boot vol natte spullen. We proberen via internet iets te ontvangen, maar de verbinding is te slecht. Vanochtend horen we pas dat Nederland op strafschoppen heeft gewonnen, dus de dag begint goed. Gelukkig is het weer ook weer wat opgeknapt en kunnen we alles buiten te drogen hangen.
Aan het strand zien we een club met honden (New Foundlanders) die getraind zijn/worden met mensen uit zee redden. Leuk om te zien. Er is een kleine markt in Grandcamp en een van de kraampjes verkoopt Calvados, het drankje uit deze streek. We krijgen een paar glaasjes te proeven en we komen (uiteraard met een flesje) wiebelig en lacherig terug aan boord. Het is maar goed dat we niet hoeven te varen vandaag!

De spanning stijgt

Gisteren hebben we een heerlijke fietstocht gemaakt naar Barfleur en het semafoor van Gatteville. Het is erg leuk om onder de semafoor te staan, waar we al zoveel keren als kenmerkend punt langs zijn gevaren. Het is één van de 14 semaforen in het gebied van de Manche, gebouwd tussen 1829 en 1834 en de tweede grootste van Frankrijk met een hoogte van 75 meter. Het is schitterend weer en we zijn via een fietspad kriskras door de landerijen gefietst. Af en toe is het behoorlijk hobbelig en liggen er behoorlijk wat keitjes, maar onze fietsjes en vooral de bandjes houden het gelukkig. De kust is fraai en vooral bij laag water is het een bijzonder mooi gebied. Vanaf de semafoor nemen we een andere route terug en moeten we even met de fietsen door het rulle zand heen ploegen, maar via de asfaltweg en het dorpje Réville zijn we mooi op tijd weer terug in St. Vaast om nog even boodschappen te kunnen doen en te genieten van een welverdiend ijsje. Het weer gaat veranderen, dat is aan de lucht al duidelijk te zien en ’s avonds valt er voor het eerst weer regen.

Vanochtend gaan we eerst nog even gezellig de markt over en met het middagtij zeilen we naar Grandcamp. Het is maar een korte trip van circa 15 mijl. De wind is goed, ZW 4, en we kunnen alles heerlijk zeilen. Het is alleen jammer dat het regent en dat zijn we niet gewend deze vakantie. In de haven van Grandcamp (waar we net voor HW aankomen)  liggen de Kabylia en Ciseaux en Ruud vangt ons op aan de steiger. Gezellig om elkaar hier zo te treffen en we worden warm onthaald met een kop koffie. Straks gaan we naar een hotel de wedstrijd Costa Rica-Nederland kijken in een hotel, want TF1 zend het niet uit op TV. Op naar de halve finale?!

Grand spectacle en Cherbourg

Dinsdagavond is de Quick Turtle binnengekomen in Cherbourg na een trip vanaf de Oosterschelde. Helaas ligt Gerard aan de wachtsteiger en hebben we alleen even telefonisch contact. Hij vertrekt ’s nachts weer naar Guernsey.  Aan het eind van de ochtend komen de schepen van de Figaro race en binnen een mum van tijd is de haven bont versierd met schepen en vlaggen. De winnaar wordt warm onthaald en geïnterviewd voor radio en TV. Er is behoorlijk wat belangstelling en het is een gezellige drukte. We hebben de boot een stukje verlegd naar een vrije box dichtbij de kade en kunnen alles goed bekijken. De zeilers zien er allemaal een beetje appelig uit, maar wat wil je als je 500 mijl in je eentje zeilt en slechts 1,5 uur slaap krijgt in drie nachten. Het zijn allemaal Beneteau’s met prachtige zeilen er op. Op de kant zijn allerlei activiteiten voor de jeugd en kraampjes met kleding (aanbiedingen!). We kuieren wat rond en vermaken ons prima. ’s Avonds zijn er twee concerten met swingende muziek. Kortom, het is een en al feest.

Vandaag verlaten we Cherbourg 1,5 uur na laag water en pakken de stroom mee naar St. Vaast la Hougue. Het is warm (later zelfs heet) met een prachtige, strakblauwe lucht, maar helaas nauwelijks wind. Later, voorbij Barfleur, trekt de wind wel aan, maar staat dan pal op kop. Net voor St. Vaast hebben we Ruud van de Kabylia op de marifoon. Zij zijn net vertrokken uit St. Vaast, waar ze een aantal dagen hebben gelegen en nu samen met de Ciseaux onderweg naar Grandcamp. Eenmaal in de haven is het bloedheet. We genieten er nog maar even van, want het weer gaat morgen kennelijk veranderen. Vlug dus maar even de was in de machine om nog lekker buiten te laten drogen.

’s Avonds eten we lekker op het terras van het restaurant langs de haven. Wat een heerlijke dag.

Go with the flow, Dutch Lady vaart met 12,4 knopen snelheid door de Alderney Race

We verlaten St. Peter Port en laten de Kanaaleilanden met gemengde gevoelens achter ons. Als ons zeilleven gaat stoppen is het maar de vraag of we hier ooit nog terugkomen. De stroom loopt lekker mee in the Little Russel, maar wind om  te zeilen is er niet. We hebben de route ruim om Cap de la Hague gezet, want hier staat vlak rond de punt volgens onze Navionics gegevens ruim 8 knopen stroom, het is 1 dag na springtij. We weten hoe het hier tekeer kan gaan en al is er nauwelijks wind, we nemen het zekere voor het onzekere. Een hele club motorboten varen met begeleiding van Ocean People vlak langs Alderney op weg naar Engeland.

Dutch Lady breekt haar snelheidsrecord door de Alderney Race, de GPS laat 12,4 knopen zien. Dat schiet lekker op! Als we rond de Cap zijn komt er wind en de laatste 12 mijl naar Cherbourg kunnen we heerlijk zeilen. We zien een hele horde Nederlanders die de haven net verlaten heeft en als wij binnenvaren zien we een heleboel lege boxen. Helaas blijkt de hele steiger P (normaal voor passanten) gereserveerd te zijn voor La Solitaire de Figaro. Dit is een singlehanded race met 35 deelnemers en de race bestaat uit een aantal etappes van 4 dagen en nachten. De etappe van nu (500 mijl) gaat van de golf van Biskaje via Land’s End naar Cherbourg. Op de kade staan allemaal tenten en we hebben geluk dat we in één van de laatste vrije boxen terecht kunnen. De schepen van de race worden woensdag in de haven verwacht en tot en met het weekend is er een heel spektakel omheen gebouwd. Gelukkig kunnen Ruud en Marijke ook nog in een box. We besluiten een paar dagen in Cherbourg te blijven om het allemaal eens mee te maken.

We verkennen de stad die ’s avonds op zijn kop staat omdat Frankrijk gewonnen heeft en een ronde verder is in het WK voetbal. Het valt ons op hoe smerig het in de stad is en hoeveel zwervers we tegenkomen.

Vandaag krijgt het teakhout in de kuip een schoonmaakbeurt en sjouwen we met boodschappen uit de grote Carrefour in een nieuw winkelcentrum. We volgen de Figaro race op internet en verwachten dat de schepen morgenochtend binnen zullen komen. Alles is er klaar voor op de kant en wij ook.

Zware overtocht naar St. Peter Port

Net na hoog water vertrekken we van Lezardrieux. Het is bewolkt, maar droog en er staat nauwelijks wind. Volgens de gribfiles krijgen we ZW-W 2-4 bft. Eerst dus maar even op de motor denken we. We verlaten de Bretonse kust langs het eiland Ile de Bréhat en zetten koers richting Guernsey. Er is een lichte swell van 0,60 tot 1,20 meter en dat betekent dat we af en toe flink deinen. Helaas laat de wind ons de hele oversteek in de steek, de windvaan draait vrolijk in het rond en er zit niets anders op dan de circa 50 mijl op de motor te blijven varen. We hopen bij de Roches Douvres dolfijnen te spotten, maar ook die zijn vandaag niet in de buurt. Vlak voor Guernsey zwemt er één net achter de boot langs, kennelijk verstoord dat wij in de weg varen. De zon laat zich gelukkig wel zien en de regenpakken kunnen binnen blijven. Moe van het schommelen en het op de motor varen komen we aan in St. Peter Port, waar we na even wachten de Marina in kunnen varen.

Tijd om de benen even te strekken op de kade. We treffen een paar Nederlanders die van St. Malo zijn aangekomen en maken een praatje. ‘s Avonds blijkt dat het vrienden zijn van John en Monique waar we in 2012 mee in Zweden waren. Er wordt snel heen en weer ge-appt en even later komen ze een praatje maken aan boord als ook zij doorhebben wie we zijn. Grappig hoor, het is weer een kleine wereld.

Vandaag hebben we een rustdag, lekker zondags ontbijt, wasje draaien en drogen, wandelingetje maken, pintje drinken en dan natuurlijk voetballen kijken. We combineren het met onze traditionele kaasfondue aan boord samen met Ruud en Marijke. We zien Nederland nipt winnen van Mexico. Gelukkig maar, anders hadden we geen hap door onze keel gekregen.

Wisselvalliger weer

Het weer is inderdaad veranderd, maar het valt nog reuze mee. Voor de zekerheid liggen de regenpakken klaar, maar onderweg van St. Quay-Portrieux naar Lezardrieux krijgen we maar een klein buitje. Het eerste uur zeilen we heerlijk met een beetje ruime, vlagerige, wind, maar dan valt de wind weg en moet de motor weer aan. We varen langs Plouha, waar de hoogste kliffen van Bretagne zijn en tussen de rotsen onder Ile de Bréhat (het eerste beschermde natuurgebied van Frankrijk) door. Op het eiland Ile de Bréhat zijn auto’s verboden, het is een eiland van bloemen en roze rotsen, een kunstenaarsparadijs, waar we drie jaar geleden heerlijk hebben rondgelopen. Niet veel na laag water varen we de rivier Le Trieux op en met een beetje stroom mee komen we bij de haven van Lezardrieux. Het tij loopt nog niet sterk en afmeren is nu nog niet zo moeilijk. We leggen aan op de kopsteiger, maar de havenmeester wil ons toch in een box hebben. Nou heeft dat ook voordelen, want als het tij hier flink loopt (ruim 3 knopen) dan lig je op de kopsteiger vol risico’s. We zien de schepen later ’s middags dwars de haven inkomen en zijn blij dat we veilig liggen. De rivier Le Trieux is prachtig, maar de haven en het dorp zijn nog niet helemaal ingesteld op passanten. De wasmachines worden pas in juli open gesteld, de bussen rijden nog niet en veel restaurantjes zijn (nog) dicht.

Vandaag zijn er wat meer buien “beloofd”, maar we durven het toch aan om op de fiets naar Paimpol te gaan. Het eerste colletje is al naar het dorp, maar daar is tot onze verrassing markt en we komen een kraam met olijven en verse tapenade niet zomaar voorbij. Mmmmmm, heerlijk! Het is helemaal niet zo ver naar Paimpol al wordt het toch af en toe lopen naast de fiets als de weg omhoog gaat. De plaats Paimpol, ooit thuishaven van de IJslandvaarders, is zeer de moeite waard, levendig, gezellig, leuke winkels (en leuke aanbiedingen), restaurantjes, etc. Natuurlijk kijken we ook even in de haven, er liggen een paar Nederlandse passanten, maar ook hier is nog voldoende plek. De lucht wordt donkerder en we zitten net op tijd op een overdekt terras als er een paar flinke buien losbreken. Goed getimed! We overwegen nog even om een taxi of bus terug te nemen, maar wagen het er toch maar op om terug te fietsen. We hebben geluk, het blijft droog. Aan boord smullen we van de tapenade op toastjes bij het pilsje en met een lekker muziekje erbij zit de gezellige sfeer er goed in.

Fietswandelen of wandelfietsen aan de Cote d'Armor

We zeilen van St. Cast naar St. Quay-Portrieux, een stukje van 26 mijl. De zon schijnt en de wind zit weer in de Noord/Noordoost hoek. Het kost ons geen moeite om aan dit weer te wennen. We rollen enthousiast de zeilen uit, maar net voor Cap Frehel valt de wind weg en starten we de motor. Wij nemen de route langs de kust en tussen de rotsjes door, de Freebird steekt meer naar buiten. De kust is prachtig en het Fort La Latte lijkt op een zandkasteel. We varen langs Binic, dat alleen een paar uur voor en na laag water toegankelijk is. We hebben gehoord dat er nu wel een tidal sill is en dat geeft een half uurtje meer speling. De Dutch Lady vindt haar weg over een ondiep stukje waar we net na laag water zijn, maar er is genoeg water onder de kiel. Zo komen we aan bij de haven van St. Quay-Portrieux, waar de havenmeester nog steeds rondvaart in een bootje en ons bijna nog voordat we vastliggen een papiertje over de gratis Wifi Zone overhandigt. Hij begrijpt de Hollanders!

Het havengeld is hier nog voorseizoen tarief en we staan zelfs nog in het systeem. Nadat we betaald hebben lopen we rond en gaan we op zoek naar de plaatselijke VVV. De wandeling is bergop en verder dan gedacht, zodat we een beetje uitgewrongen boven in het centrum aankomen en ons snel op een terras neervlijen, nadat we informatie hebben gekregen over fietsen in de omgeving.

Vandaag stappen we op onze tweewielers voor een tripje naar Binic en het gaat gelijk al bergop. De beloofde groene bordjes van de fietsroute zijn niet of moeilijk te ontdekken. Het is af en toe lopen en dan weer fietsen en de afdaling naar het centrum en de haven van Binic geeft ons niet veel moed voor de terugtocht. Binic is een erg leuk plaatsje. Het is laag water en er is daardoor een groot wit strand en het water is ver weg. Ook voor de haven is het drooggevallen en we kunnen de tidal sill duidelijk zien. We genieten hier van koffie en eten ons broodje op in de rust aan het strand.

Terug besluiten we via de wandelroute langs de zee te gaan. We spreken onderweg mensen die hier met de camper staan en de camping ligt er echt prachtig met een fantastisch uitzicht. Wie weet komen we hier nog eens terecht?

Het wandelpad is niet geschikt voor fietsers volgens de mevrouw van de VVV en …. dat klopt! We sjouwen de fietsen trappen op en af en lopen meer dan dat we fietsen. Het lijkt wel een survival oefening. De uitzichten die we onderweg hebben, maken het echter wel meer dan de moeite waard. Het is hier schitterend aan de Cote d’Armor. Nadat we met de fietsen een hele steile trap met heel veel treden opgesjouwd zijn, vinden we het wel genoeg. Via de Provinciale weg komen we in een lange afdaling terug bij de haven, waar we het glaasje Grimbergen meer dan verdiend hebben. Helaas is het weerbericht voor de komende dagen duidelijk anders dan de afgelopen tijd. Er passeert een lagedrukgebied met regen en buien en de wind draait naar het westen. Jammer hoor, we waren net zo gewend aan het lekkere warme weer!

St. Malo - St. Cast

Ruud en Marijke hebben weinig geslapen door het geluid van de ferry en het gehobbel langszij aan de buitenkant van de steiger. We hoeven er dan ook niet lang over na te denken om te besluiten dat we hier niet willen blijven liggen. We kunnen 2,5 uur voor HW pas naar de Vauban Marina schutten, waar je heel dicht bij de stadsmuren van St. Malo ligt en er is eerst nog tijd genoeg voor een wandeling naar de Carrefour om boodschappen te doen. Het blijkt dat St. Servan ook een aardige winkelstraat heeft, zo ontdek je nog eens wat.

De sluis is nooit zo prettig, vooral niet als de lange voor- en achterlijn op één bolder worden vastgemaakt door het sluispersoneel. Zonder schade komen we er gelukkig doorheen en we zijn helemaal tevreden als we als tweede en derde boot kunnen afmeren aan de bezoekerssteiger. Hè, hè, is dat lekker rustig liggen, we nemen het havengeld van 43,50 euro/nacht voor lief. Het is alweer fantastisch weer en we slenteren door de oude stad, die ons ook een beetje doet denken aan Dubrovnik. Het verschil is wel, dat je hier gratis over de stadsmuren kunt lopen. ’s Avonds zoeken we een leuk restaurantje uit voor een mossel- en steakmenu. Het is 21 juni en er is een muziekfeest in de stad. Overal staan podia en er worden allerlei soorten muziek gespeeld. Allemaal heel gezellig, maar vlakbij onze boot speelt een band zo hard en niet helemaal zuiver, dat we ons afvragen of het weer een onrustig nachtje gaat worden. Het valt uiteindelijk allemaal erg mee.

Voordat we de eerste schutting gisteren weer naar buiten schutten, proberen we de stuurautomaat te kalibreren, maar dat lukt niet helemaal.  We zeilen naar St. Cast, een stukje van 9,5 mijl en lekker bezeilbaar. Het is duidelijk merkbaar dat het weekend is en mooi weer, want er wordt druk gevaren. We zijn hier drie jaar geleden ook geweest. De Marina is een paar jaar oud en prima voor elkaar. Van de haven is een prachtig wandelpad langs het water naar het plaatsje waar we ’s avonds naar toe lopen.

Vandaag wordt er eerst wat geklust (wassen, schoonmaken, rommelen), voordat we gaan fietsen. Ruud en Marijke gaan berg op en af een stuk toeren, maar wij weten nog dat het hier niet helemaal zo plat als een pannenkoek is en doen het rustiger aan. In het dorp komen we elkaar bij de koffie weer tegen. Morgen gaan we weer een stukje verder langs de Bretonse kust.

 

Terug in Frankrijk

Gisteren zijn we op excursie geweest. Met de bus naar Devil's Hole aan de noordkant van Jersey. Devil's Hole is niet echt iets wat je gezien moet hebben, maar de wandeling daar vandaan naar Greve de Lecq is werkelijk schitterend. Het voetpad slingert langs de kust en je hebt er een prachtig uitzicht op de rotsen, de zee en het groene landschap. Het is prachtig weer en we krijgen het zelfs behoorlijk warm door het lopen. Zittend op een rots eten we ons brood op en aan het eind van de wandeling wacht een lekker pilsje. We kijken mensen aan het strand en zien wat "lichtgevende" Engelsen zich het water in wagen. Het lijkt ons nog wat frisjes.
In de bus terug zitten we allemaal te knikkebollen.
Vandaag is het weer een stralende dag, we worden verwend! Van St. Helier zeilen we naar St. Malo. Een prima zeiltrip, met oost tot noordoosten wind 4-5. We beginnen met een gereefd grootzeil, maar als we de wind bakstag krijgen rollen we het grootzeil helemaal uit. Als de stroom tegen gaat staan en we nog maar 3 knopen vooruit gaan, starten we toch even de motor. De Freebird zeilt met de spi en kan zo de hele trip zeilen.
Helaas kunnen we niet meer door de sluis naar de oude binnenhaven, maar gelukkig nog wel de drempel over naar de buiten Marina, waar we zo'n beetje de laatste vrije box aan de bezoekerssteiger hebben. Het invaren gaat door de stroom moeilijk en de plekken zijn niet erg ruim. Bovendien blijkt later dat er geen elektriciteit op de steiger is. De Freebird kan gelukkig nog langszij een schip afmeren. Er is geen havenmeester meer aanwezig en we vinden het een waardeloze haven. Als ook de Cat Ferry weer afmeert en blijft liggen vannacht zijn we helemaal niet blij, want dat ding maakt niet alleen golven als je hem tegenkomt, maar ook een ongelofelijk lawaai als hij aan de kade ligt.
We strekken nog even de benen en zetten de klokken weer een uur vooruit. We zijn weer terug in Frankrijk.

Dutch Lady in haar element

Gisteren hebben we het eiland Herm verkend. Met de ferry ben je er in 15 tot 20 minuten. Het is hier heerlijk wandelen en we volgen het pad langs de kust, het eiland rond. Als je tot rust wilt komen, dan kan dat hier. Er is geen verkeer (alleen een tractor met aanhangwagentje) en verder alleen maar natuur. Heerlijk! Het is echt wandelweer, een fris windje, maar zonnig. Ook de passagiers van het cruiseschip (de vierde al die we voor St. Peter Port voor anker zien) gaan op excursie en hebben allemaal, net als wij, een lunchpakketje mee. De stranden zijn wit en we zien schuimkoppen rondom het eiland op de ondieptes. De aparte bebakening van de Little Russel is goed te zien. Op de terugweg is het laag water en vanaf de Rosaire steps vaart de ferry door het rotsige gebied heen, iets wat wij niet zouden durven.

’s Avonds verlaten we de marina, omdat we anders vandaag (net na laag water) niet kunnen vertrekken. We gaan op tijd naar bed en de wekker gaat op 5.15 uur! Gelukkig schijnt de zon als we, nog wat slaperig, vertrekken. Gelukkig heeft de havenmeester op ons verzoek verteld hoe we de buitenhaven moeten verlaten en ons daarmee behoed voor vastlopen. Het eerste half uur is er weinig wind. We rollen de zeilen alvast uit, want om 7.00 uur komt er volgens de gribfiles wind. En ja hoor, dat klopt voor de verandering precies. De Oost-Noordoosten wind trekt aan tot kracht 4-5 (uitschieters van 21 knopen) en de Dutch Lady begint te knorren. Met de stroom mee spuiten we werkelijk naar Jersey met een max. snelheid op de GPS van 10,9 knopen! Het is echt werken aan het roer, ik voel de kracht van de wind en stroom en het water bruist langs de boot. Het geeft een heerlijk gevoel. De laatste paar mijltjes gaan tegen de wind in naar de haven van St. Helier, waar we na 3,5 uur binnenvaren. Wauw, dat was zeilen.

We vullen eerst de dieseltank, voordat we de haven ingaan en worden een beetje ongerust als we geen bonnetje uit het zelfbedieningsapparaat krijgen. Nadat we even een uiltje hebben geknapt lopen we rond in St. Helier. Er heerst hier ook weer een gezellige sfeer met leuke winkels. ’s Avonds kijken we samen met Ruud en Marijke de voetbalwedstrijd Nederland-Australië en door de overwinning en de verrukkelijke zeiltrip kan onze dag niet meer stuk.

Alderney - Guernsey

Het slapen aan de mooring in Braye Harbour is meegevallen. We herinneren ons nog hoe we jaren geleden hier bijna geen oog hebben dichtgedaan. Met de noordoosten wind hebben we een risico genomen op een slechte nacht, maar wonder boven wonder is het de hele nacht stil en horen we alleen het tikken van de mooring tegen de romp.
We hoeven pas rond de middag weg en gaan met de watertaxi aan wal om wat rond te lopen over Alderney. Er is best wat veranderd, want nu is er een mooi hotel en zijn er meer restaurantjes gekomen. Als we wat omhoog lopen hebben we een heel fraai uitzicht over de haven en zien we onze schepen liggen. Er zijn al heel wat boten vertrokken, maar die zijn waarschijnlijk richting Cherbourg gaan. Dat is met het tij altijd duidelijk, want hier tegen de stroom invaren is niet echt slim. Een aantal schepen vaart de route links om Alderney heen, maar daar staan in de kaart dangerous overfalls aangegeven en wij nemen dan toch maar liever de Alderney Race. Zo hebben wij wel de eerste 1,5 mijl de stroom tegen om vervolgens rond het eiland geslingerd te worden. Helaas is de noordoosten wind niet sterk genoeg om voor de wind te kunnen zeilen en dat komt ook omdat we de fok niet kunnen uitbomen. Het water in de race is vlak, wat een luxe hier.
Toen we de eerste keer naar Guernsey zeilden vonden we het heel erg spannend, maar nu zijn we meer gewend aan de bebakening in de Little Russel. Hier is de stroming het sterkst en halen we een pieksnelheid van 10.3 knopen. Voor St. Peter Port liggen een paar cruiseschepen voor anker en een ervan blokkeert het zicht op de haveningang. We zijn te vroeg om de Marina in te kunnen varen, maar de havenmeester wijst ons een plek aan waar we tot 19.00 uur kunnen wachten. Sinds een paar weken is er in de buitenhaven een pontoon met een verbinding naar de wal en dat pontoon is erg gewild natuurlijk.
St. Peter Port is altijd leuk. De straatjes en winkeltjes zien er mooi uit en het is er gezellig druk. Vandaag lopen we wat rond en 's middags fietsen we noordwaarts naar Beaucette marine. We raken er al een beetje aan gewend om links te fietsen, maar op een drukke weg met rotondes blijft het toch een beetje spannend. De haveningang van Beaucette is erg smal en het lijkt ons een uitdaging om hier binnen te lopen.
Het is een heerlijke dag met veel zon, maar de wind is fris en de avonden koelen enorm af, zodat we dan toch maar binnen gaan zitten.

Weymouth-Alderney

Leuk hoor, dat zeilen. Maar wat doe je als er geen wind is? Tijdens onze oversteek van Weymouth naar Alderney varen we 9,5 uur op de motor. Er was ons een mooie Noordoosten wind 3-4 beloofd, maar helaas, het grootste gedeelte van de oversteek is het windkracht 1 tot 2 en dan wordt het zeilend wel een hele lange tocht. Gelukkig is het prachtig weer en moeten we uitkijken dat ons velletje niet te veel zonnestralen krijgt. Er staat een flinke stroming en we sturen op kompaskoers Zo worden we de eerste uren vanaf Bill of Portland naar het oosten weggezet. We noteren elk uur onze positie en tekenen deze in op de kaart. Zo zijn we weer eens ouderwets bezig, maar we houden vooral ons navigatieprogramma op de ipad in de gaten en zien we precies onze track en de curve die we varen.
Onderweg hebben we ook weer eens een verstekeling aan boord. Een duif vindt onze zaling kennelijk een prima plek om mee te liften en blijft daar uren zitten. .
Het is een uitermate ontspannen tochtje en we hoopten wat dolfijnen of bruinvissen te zien, maar helaas. Het aanlopen van de haven van Braye op Alderney is wel apart, want voor ons gevoel varen we haast Alderney voorbij, maar door de stroming en het corrigeren van de koers tijdens de laatste mijlen, komen we goed uit. Er liggen behoorlijk wat schepen aan de moorings, maar zowel de Freebird als de Dutch Lady kunnen er nog wel bij. Tijd voor een biertje!

Zomer in Weymouth

Van Poole naar Weymouth is een heerlijk tochtje. Er is weliswaar geen wind om te zeilen, maar toch.... Het is zo warm dat we in korte broek/bikini kunnen varen en dat is toch ook wel lekker. We varen vlak langs de kust om verschillende kaapjes heen en dwars door de races. Dat kan omdat er geen wind is, want anders heb je in de races behoorlijk wat kolkend water. We hebben de stroom mee en dat levert een max. snelheid op van 9.6 knoop. De kust is mooi en gevarieerd. Krijtrotsen, grijze rotsen, glooiend groen landschap, hier en daar een fraai huis en op de heuvels vlakbij Weymouth zie je het White Horse of Osmington Hill met King George III.
Als er een beetje wind komt, rollen we de fok uit en zien we tot onze schrik een grote scheur. We rollen het zeil maar weer vlug in om erger te voorkomen.
De aanloop naar de haven van Weymouth is mooi. Er is een groot wit zandstrand met fraaie gebouwen aan de kust en in de haven ziet het er erg gezellig uit. We vinden een mooie plek aan de kade waar het erg levendig is. Later zien we achter ons de grote Cat Ferry van de Channel Islands binnenkomen, het lijkt een enorm monster.
Er zit vlakbij een zeilmaker die het zeil zelfs met de auto komt ophalen (en terugbrengen) en de fok binnen een dag voor ons kan repareren. Het centrum van Weymouth is vrij groot met veel winkels en een prachtige esplanade. We verkennen de omgeving vandaag op de fiets en komen er achter dat je op de esplanade niet mag fietsen. Gelukkig is de politieman die mij aanspreekt aardig en krijg ik geen boete van max. 500 pond. Pffff.
We proberen naar het paard te fietsen, maar de heuvels zijn te steil en we geven het maar op. Als we langs een bowling baan komen, worden we uitgenodigd om naar de wedstrijd te kijken en een aardige mevrouw legt ons de spelregels uit. Het lijkt op jeu de boules, maar de ballen zijn niet rond en dat maakt het toch wel lastiger.
Het is een prachtige dag vandaag, die afgesloten wordt met een etentje op het terras van The Red Lion en een overwinning van Nederland tegen Spanje met 5-1. Niet slecht voor een vrijdag de 13e!

Poole Harbour

Met een heerlijk zonnetje verlaten we Yarmouth en daarmee het eiland Wight. Het was er prachtig en varend langs de Needles nemen we het fraaie, glooiende landschap nog even in ons op. Bij de Needles hebben we even een fotomomentje. De Freebird en Dutch Lady poseren min of meer voor een mooi plaatje.

Hoewel we wind (ZW) tegen stroom hebben, valt het reuze mee met de golven. Op de Shingles bank zijn brekers te zien, maar daar hebben we geen last van. We komen meer in een lange deining terecht en zodra we de Bridge boei voorbij zijn, kunnen we zeilend koers zetten naar Poole Harbour. Strak aan de wind genieten we van het tripje. Met een max. snelheid van 8.5 en een gemiddelde van 6.9 knoop, doet de Dutch Lady goed haar best. Twee en een half uur na vertrek zijn we bij de aanloop naar Poole, maar dan ben je er nog niet. Via een lange geul, kom je langs Brownsey Island en heel veel schepen aan meerboeien, uiteindelijk bij Poole Quay. Er zijn nieuwe marina’s gekomen en wij meren aan bij Poole Quay Boat Haven, waar we de hoofdprijs blijken te betalen. Omgerekend 50 euro voor een nacht, is toch wel heel erg veel. Er is gratis elektra en WIFI (dat wel), maar werken doet het internet er niet op. Het is wel erg veranderd sinds de laatste keer dat we hier waren. Luuk herinnert zich er helemaal niets van, maar we zijn hier eerder geweest (ergens in de negentiger jaren van de vorige eeuw).

Er ligt ook een groot schip, de Hyperion, dat gebouwd is bij Huisman in Vollenhove. Zij betalen 280 pond per nacht, dus wat zeuren wij nou ………

Verder op verkenning op Wight

Net voor we willen vertrekken uit Lymington, komt de havenmeester langs. Is dat even jammer. Nou ja, we liggen hier op de goedkoopste plek dus we mogen niet mopperen.
Het is weer mooi weer en de “oversteek” naar Yarmouth verloopt zonder problemen. Het is zo kort, dat we de zeilen niet eens uitrollen. De stroom zet ons behoorlijk opzij en we moeten behoorlijk bijsturen om de haven aan te kunnen lopen. Yarmouth is echt veranderd. Er zijn geen meerpalen meer, waartussen je moest afmeren, maar mooie walk on shore pontoons. De prijzen zijn ook wel iets anders geworden, maar je kunt hier ook online reserveren voor een ligplaats en dan krijg je 10% korting. We komen erachter dat je dit wel twee dagen van tevoren moet doen! De havenmeester is ons echter goed gezind en we krijgen toch een mooi tarief. Elektriciteit kost 4 pond, maar als we horen dat dit niet per dag is maar voor de hele periode dat je er ligt, valt het wel weer mee.

Het is maandag, wasdag, aan boord. De zon schijnt uitbundig en de wind helpt goed mee, zodat alles weer snel opgeruimd kan worden in de kasten. We kuieren wat door Yarmouth en bezoeken het kerkje en de stilte-tuin achter de kerk.

Vandaag ontdekken we de andere helft van Wight. In de Open top Needles Breezer rijden we richting The Needles. Het uitzicht is prachtig, vooral ook door de strakblauwe lucht. Er wordt een wedstrijd gezeild en we zien de schepen ploegen door het lastige stuk tussen de Needles en de Shinkles banken. Vooral met wind tegen stroom kan het hier heftig tekeer gaan. Langs de kust lopen we naar Alum Bay, waar het Marconi monument staat (het eerste telegrafische bericht is hiervandaan verzonden). Alum Bay is verder bekend van de vele soorten en kleuren zand. We rijden verder langs de zuidwest kust, langs Niton (Navtex weerstation) naar Blackgang Chine, maar omdat dit een soort pretpark blijkt te zijn, blijven we zitten tot Ventnor. Een leuk plaatsje met een mooie Esplanade en leuke restaurantjes. We strijken neer in The Spyglass Inn, een hele leuke pub. Via Newport gaan we weer terug naar Yarmouth en dan hebben we, samen met de trip vanuit Cowes, het mooie eiland Wight goed verkend. Als we terug komen aan boord vinden we tot onze grote verrassing een kaart van Joost en Karin en Mart en Tiny tussen het luik geklemd. Is dat lachen! Ze liggen in Cowes. Wat jammer dat we elkaar gemist hebben!

Er is er een jarig......

De dag begint met een lied voor Ruud, want die is vandaag jarig! De boten om ons heen kijken een beetje raar, maar wat geeft dat. Wij hebben gisteren kunnen “genieten” van mensen op de boot achter ons die luid zingend over het dek heen marcheerden en polonaise deden in de kuip, dus wij gedragen ons heel bescheiden.

Het is prachtig weer en wij klimmen op de fiets om weer een stukje te ontdekken. Er is een wonderschone route naar Keyhaven en het Hurst fort en we genieten van het uitzicht op de Needles. Er wordt vandaag (zondag) flink gezeild, wat wil je ook met dit weer. Het is Ocean Clean day, wat betekent dat er mensen rond lopen die allemaal plastic oprapen en opruimen, een goed initiatief. We eten ons broodje, zittend op een paar rotsblokken en met uitzicht op Wight, de Needles en Poole. In The Gun Inn drinken we een pintje en via het kustpad rijden we weer terug naar Lymington. Zo’n 200 jaar geleden werd hier zout gewonnen en zag het landschap er heen anders uit. Nu is het een stilleven, dat bij laag water droogvalt met wisselende kleuren groen, vogels, reigers en vissen. Heel erg mooi!

We nemen ook nog even een kijkje bij het monument in Lymington, waarvandaan we gisteravond getrakteerd werden op vuurwerk en waarachter, verstopt in het bos, een landingsbaan moet zijn die in de oorlog veel gebruikt werd.

We genieten in de kuip van de zon, het wandelende publiek op de kade en de verjaardagsborrel bij Ruud en Marijke aan boord en sluiten de dag af met een etentje bij de pub Kings Head. Het is windstil en het publiek op de kade is naar huis, het weekend is voorbij.

Thunderstorms and Red Arrows

‘s Morgens vroeg is het een beetje klef buiten. Als we weg varen is er geen wind, maar al snel zien we de lucht veranderen en zitten we midden in een forse onweersbui. We varen heel rustig de rivier af en laten de donder en regen over ons heen komen. Dat wil zeggen, Luuk staat buiten in de regen en ik verschans me binnen. De wind neemt toe van 0 naar windkracht 5, maar helaas hebben we de wind weer pal tegen op de Solent. Het is maar een klein stukje naar Lymington. Vanaf de boei “Jack in the basket” pakken we de betonde geul op. Een grote ferry neemt bijna de hele geul in beslag. Aan de kade van Lymington vinden we nog een plekje voor onze toch wel wat grote boten voor het pontoon. We liggen hier erg leuk, gezellig midden in het plaatsje met uitzicht op flanerende mensen, restaurantjes en allerlei boten die naast elkaar voor en achter aan de moorings liggen. We krijgen bezoek aan boord van twee mannen van Customs, die onze identiteitspapieren controleren. We maken gezellig een praatje over de Damen Stan Patrol waar ze mee varen en de noodzaak van controles in dit gebied. Volgens de havenmeester komt het nooit voor dat ze hier controleren.

Het weer is helemaal opgeklaard en sinds lange tijd worden de korte broeken weer tevoorschijn gehaald en kunnen we de benen een beetje laten bruinen. We treffen het ook nog dat er markt is vandaag en die is heel wat leuker dan in Gosport. Kortom, het is hier een en al gezelligheid. Als aan het eind van de middag de Red Arrows ook nog een vliegshow geven ter ere van D-Day en we op de eerste rang zitten voor deze show, kan onze dag niet meer stuk.

Beaulieu River

Voordat we de oversteek wagen naar Beaulieu, vullen we de dieseltanks nog even. Onze aandacht werd getrokken door het dieselpontoon en de tekst 0,79 GBP/liter, maar dan moet je wel 500 (!) liter tanken en zo groot zijn onze dieseltanks niet. We vinden het toch altijd wel prettig om met een goed gevulde dieseltank te varen en omdat we nog wel even in Engeland zijn, ontkom je er niet aan om rode diesel te tanken. De bonnetjes worden zorgvuldig bewaard, voor het geval we terug in Nederland controle krijgen.

Het waait stevig en we steken, scherp aan de wind, kruisend op de fok, over. De zon schijnt, maar de wind is weer venijnig koud. Beaulieu River kronkelt prachtig door een mooi landschap. Her en der liggen moorings met schepen en we varen er min of meer dwars door heen. We komen allerlei type schepen tegen, klassiek, klein, modern, groot. De havenmeester komt ons tegemoet en we krijgen een plek naast elkaar aan het fuelpontoon, waar we een prachtig uitzicht hebben over de rivier. We lopen naar de cottages van het museum van Bucklers Hard. Vroeger was hier een werf, waar schepen voor de British Navy (Nelson) werden gebouwd en de arbeiders en opzichters woonden hier. De Master Shipbuilder had een prachtig huis, wat nu als hotel is ingericht en er is ook een kapelletje. Het ademt hier een en al rust uit en je hebt op loopafstand verder niet veel meer dan bos en weids landschap.

We gaan op de fiets naar het plaatsje Beaulieu en komen ook de loslopende New Forest paarden weer tegen. Ze lopen rustig de weg over en het verkeer moet zich maar aan hun aanpassen. In het enige winkeltje dat er is, kunnen we lekker vers brood kopen, maar verder is het maar goed dat we voorraad aan boord hebben. Natuurlijk stoppen we bij de garage met klassieke MG’s, Jaguars, Rolls Royce, Triumph, altijd leuk om naar te kijken.  ’s Middags fietsen we de andere kant op, richting St. Leonards Grange en East End. We merken dat het toch wel een beetje heuvelig is en dat wordt dus weer flink trappen op onze vouwfietsen. Gelukkig komen we een pub tegen om even op krachten te komen. Het is een prachtig tochtje met heerlijk weer, al is er veel wind.

Isle of Wight

Vanuit de Gosport Marina steken we met de ferry over naar Gunwharf Quays, met winkels en restaurantjes en waar het leuk is om rond te lopen. Er is ook een haven met historische schepen en uiteraard de Spinnaker Tower. Als 60-plussers (!) krijgen we korting op de ferry kaartjes, ook ik hoor bij de oudjes. We zien hier trouwens alleen maar "oude" mensen. Vooral in het centrum van Gosport, vlakbij de jachthaven, valt het ons op hoe veel lelijke, vormeloze, oude mensen er rond lopen.
's Middags ga ik naar de Marina om een was te draaien, maar de boel is overstroomd en de machines werken niet. Later op de middag lukt het toch, maar dan draait het wasprogramma niet helemaal zoals het zou moeten. Het is altijd wat met die dingen. Al met al loop ik behoorlijk wat heen en weer en tegen de tijd dat de shirts aan de lijn hangen, verdwijnt de zon en wordt het niet meer droog. Gelukkig zijn we van ligplaats veranderd en liggen we iets dichterbij en
vanwege alle ongemakken, mag een deel van de was gratis in de droger.
Van Portsmouth varen we naar Wight, een korte trip die we voor een deel scherp aan de wind kunnen zeilen. We varen langs Spitbank Fort, een markant stuk beton bij de ingang van de Solent, waar een huis op gebouwd is. Hier hoef je in ieder geval niet bang te zijn dat er iemand onverwacht binnenvalt, want je kan er alleen met een boot of helikopter komen.
's Avonds worden we in East-Cowes uitgenodigd voor koffie en lekkers bij Ruud en Marijke aan boord om te vieren dat ze 43 jaar getrouwd zijn.
Tot onze verrassing is het hier in de Marina niet duurder geworden, alleen het internet geeft wat problemen op de laptop en lukt het weer niet om foto's bij het blog te voegen.
Vandaag verkennen we Wight per bus. We hoppen on en off in Ryde, Bembridge, Newport en Cowes. Vooral boven in de dubbeldekker is het glooiende, groene landschap goed te zien. Toch vinden we de meeste huizen maar saai en kleurloos (net als de mensen). Helaas missen we de uitstap bij Bembridge haven, waar de boten bij laag water droog vallen en vanuit het plaatsje is het te ver lopen. Dan maar lekker een broodje eten in een typisch Engels bakkerszaakje. Tot slot pakken we een "half pint" in Cowes als afsluiting van een geslaagd dagje op Wight.

Change of plan

Het loopt vandaag iets anders dan gisteren bedacht. Na een heerlijk zondags ontbijt met een eitje en verse jus d'orange bereiden we ons voor op een dagje Brighton. Lekker gedoucht en aangekleed voor een uitstapje, horen we het weerbericht voor morgen en besluiten we toch vandaag maar door te varen naar de Solent. Hup, omkleden, brood smeren en los die tros!
Net voor we weg varen draait de wind naar zuidwest en hebben we die pal tegen. Jammer hoor, nu moeten we een heel stuk op de motor (we hebben eerst de stroom tegen), want anders duurt het veel te lang om de ruim 40 mijl af te leggen. Gelukkig schijnt af en toe de zon en is de zee kalm. We varen weer eens tussen de boeien Street en Boulder door en het blijft heel apart om op het ruime water precies tussen die twee tonnen door te moeten varen. De wind trekt aan naar windkracht 5 en onder vol tuig, stroom mee, spuiten we richting Wight. Dat is even genieten!
Onderweg worden we gebeld door Peter Haasbroek die ons heeft gevolgd op Marine Traffic en precies weet waar we zitten. Het is leuk dat we zo gevolgd worden en ook de reacties op onze blogberichten worden zeer gewaardeerd. Zo volgen we zelf al bijna drie jaar de Boomerang, die bezig is met een reis rond de wereld en nu op de terugweg is naar de Azoren.
Richting Portsmouth is het altijd druk met ferry's, hovercrafts en vandaag (zondag) ook met zeilschepen. Tevreden meren we na 7 uur varen af bij de Gosport Marina en is het de hoogste tijd om eten te gaan koken.

Dover-Eastbourne-Brighton

Weer een vroege start in Dover (6.00 uur BST), maar door het uur tijdverschil valt het toch wel mee. De Noordoosten wind is gunstig en het wordt een lekker ontspannen tochtje. Voorbij Dungeness gaat ook de stroom meelopen en kunnen we een deel zeilen. Het komt niet vaak voor dat we zo relaxed deze kant op kunnen, want meestal boksen we tegen de wind in. Alleen de temperatuur mag nog wel wat hoger. We lezen in de krant dat 29 mei de koudste ooit was in Nederland. Brrrr. In Eastbourne schutten we door de sluis naar de Marina en dan breekt ook het zonnetje door. De haven is mooi, groot en de bebouwing rondom is fraai. Van het havengeld schrikken we weer, Engeland is echt duur en hoe meer we westwaarts komen, hoe duurder het gaat worden. Niet echt een land om maanden in rond te toeren.
Vandaag begint de dag rustig, want we hoeven pas aan het begin van de middag weg. Zoals we de afgelopen dagen al vaker gemerkt hebben, komt de windverwachting weer niet helemaal uit. In plaats van noordoosten wind, krijgen we zuidwesten wind en dat betekent het eerst stuk op de motor tot Beachy Head en dan heel scherp aan de wind varen. Er staan weinig golven en we blijven dicht onder de kust om volop te kunnen genieten van Beachy Head, de fraaie krijtrotsen en het glooiende groene landschap. Met een paar slagen bereiken we zeilend Brighton. In één van de vele restaurantjes aan de haven eten we pizza en we doen natuurlijk ook even boodschappen in de gigantische Asda supermarkt. Morgen gaan we Brighton verder verkennen.

Vroeg op en een uurtje erbij

Het is weer "ouderwets". Vanwege het tij gaat de wekker om 5.00 uur af en varen we om half zes de haven van Duinkerken uit. Het is heerlijk rustig weer, maar wel koud. Gelukkig hebben we ons daarop voorbereid met truien en zeilpakken. De route is ons niet onbekend. We volgen de betonde geul en bij de Dyck boei steken we de shippinglane over. We varen onder zeil en toch ook veel met hulp van de motor omdat er niet veel wind is. We moeten een keer uitwijken voor een groot schip, maar de overtocht is heel ontspannen. Zelfs voor Dover geen woelige baren, dat hebben we wel eens anders meegemaakt. We meren af in het Granville dock, maar verhuizen laten toch maar naar de tidal marine, omdat we anders morgenochtend niet vroeg weg kunnen. De zon breekt door en we genieten van het feit dat we na zes jaar weer in Engeland zijn. We doen heerlijk even de oogjes toe voor een powernap in de zon.
Dover is nauwelijks veranderd, behalve dan dat het havengeld een stuk duurder is geworden en sinds een week er ook (gratis) wifi is. Natuurlijk lopen we even de stad in en de boulevard over. Het lijkt zowaar een beetje op zomer.

Duinkerken, Duinkerken, Duinkerken

Het weerbericht op het havenkantoor is kennelijk gemaakt om de mensen in de haven te houden. De afgelopen dagen zijn we blijven liggen omdat er wind WZW 6-7 werd voorspeld, maar daar hebben we hier niets van gemerkt. Het is wel erg grijs, grauw, nevelig en koud. Het is niet erg om te blijven liggen, want ook het tij loopt niet op een gunstige tijd.
We vermaken ons met een aantal keren naar de stad te lopen, o.a. voor boodschappen, het laten inkorten van onze wifi-antenne-kabel, de kapper, weerstandjes, kabelschoentjes en koffie drinken bij de Brasserie. Op zoek naar de juiste winkels zien we zo weer een stukje meer van Duinkerken.
Er wordt zelfs rummi-kub gespeeld bij Ruud en Marijke aan boord, lekker gezellig.
Nu wordt het toch wel hoog tijd dat we verder gaan en de planning is om morgenochtend om half zes los te gooien voor de oversteek naar Dover. Dat betekent vanavond brood smeren en vroeg naar bed. Nu maar hopen dat de verwachte windkracht 3-4 niet ineens een 6-7 blijkt te zijn.

Blankenberge-Nieuwpoort

Gisteren zijn we lekker een dagje blijven liggen in Blankenberge. Het is er beduidend rustiger dan in het hoog seizoen. De haven is ook nog niet helemaal klaar om veel watersporters te ontvangen, want bij Scarphout wordt gerenoveerd en is er geen water en stroom op de steigers. Ook wordt er nog gebaggerd en het dek van de pier vernieuwd. Op het strand is het stil en zitten er nog geen badgasten in de typisch Blankenbergse strandhuisjes. Het weer is er ook nog niet naar. In de zon en uit de wind is het heerlijk, maar als je van de boulevard tussen de flatgebouwen doorloopt, waai je uit je hemd. Nadat we wat rondgelopen hebben in de stad, 's middags toch even genieten op een terrasje aan de boulevard en mensen kijken. 's Avonds regent het stevig.
Vandaag zeilen we (in de zon) weer verder naar Nieuwpoort met een rustige, variabele meest zuidelijke wind. Omdat er vandaag verkiezingen in België zijn, blijven veel Belgen thuis. Het is namelijk verplicht om te gaan stemmen, want anders krijg je een boete van € 60,-. Geen gek systeem om een goede opkomst te krijgen. We trakteren onszelf op een lekker "Clubmenu" aan de haven van de KYCN en komen verzadigd weer terug aan boord. Nog even wat lezen en dan morgen op naar Frankrijk.

Blauwe golf door Walcheren

We hebben heerlijk geslapen, wat een verschil met de nacht ervoor. Nadat we nog even lekker vers brood gehaald hebben, vertrekken we naar de Stationsbrug waar om 9.19 uur de blauwe golf begint richting Vlissingen. De brug wacht nog even op een vrachtvaarder en met 5 jachten sluiten we aan. We worden gemaand om sneller door de volgende brug te varen omdat we anders de blauwe golf verliezen. Vol gas dus achter de vrachtvaarder aan, die vervolgens bij Soeburg onder de brug door kan varen en wij alsnog moeten wachten. Toch zijn we na ruim een uur varen al in Vlissingen en knopen we de lijntjes nog maar even vast om op het tij te wachten. Het schutten gaat snel en dan zitten we voor het eerst dit seizoen op zee. De zeilen worden uitgerold en met ondersteuning van onze "onderwatergenua" zetten we koers naar de groene tonnen. De wind is ZW-Z kracht 3-4 en een beetje vlagerig. Voor ons net iets te scherp om in één koers langs Zeebrugge te komen. Toch wordt het lekker zeilen met een zonnetje en weinig golven. Anderhalf uur voor laag water varen we voorzichtig door de geul van Blankenberge en vinden we een mooi plekje bij de VNZ. We zijn in België.

Donder en bliksem

Vannacht heeft de Dutch Lady als een dartelend veulen aan het balletje gelegen. Een dikke windkracht 6 zorgde voor heel wat beweging in de boot. Ook Luuk is in beweging geweest om te kijken of alles goed ging en ik heb grotendeels goed slapend alles maar over me heen laten komen. Rond 9.00 uur bellen we naar de Volkeraksluis om informatie te krijgen over de bediening van de brug. Er is nog geen zicht op een werkende brug en er wordt zelfs meelevend gevraagd of er genoeg eten aan boord is. Dat belooft wat! We maken plannen om het nog even aan te zien en desnoods terug te varen naar Hellevoetsluis, wat wel balen zou zijn.
Tot onze grote verrassing gaat de brug ineens om 9.30 uur open, maar we liggen er te ver vandaan. Het is een "proefdraai" en om 10.30 uur varen we, 24 uur later dan gepland, opgelucht door de brugopening. De sluizen zitten verder mee. Af en toe wordt de fok uitgerold en in het zonnetje varen we over Volkerak en Oosterschelde en via de Zandkreeksluis het Veerse Meer op. We worden getrakteerd op een een flinke bui met harde regen, veel wind en onweer. Het valt ons op hoe stil het op Veerse Meer is qua scheepvaart, maar dat is wel lekker om te zeilen. Zo liggen we dan nu in Middelburg en is het heerlijk om even de stad in te lopen om de benen te strekken en te genieten van de rust om ons heen. Vannacht ligt de Dutch Lady stevig afgemeerd en wordt er hopelijk niet gedarteld.

Dutch Lady is onderweg (met hindernissen)

Het is weer zo ver. We hebben de Dutch Lady de afgelopen dagen bevoorraad en de kasten zijn weer gevuld met kleding en alles wat we denken nodig te hebben voor een lang verblijf aan boord. Het weer is goed, zelfs warm voor de tijd van het jaar, en wij hebben er zin in om weer op avontuur te gaan. Het zou zo maar de laatste grote zeiltrip kunnen zijn en dat is niet somber bedoeld, maar het plan is om ons bootleven te verruilen voor iets anders.
Samen met Ruud en Marijke van de Freebird gooien we om 8.00 uur de trossen los. Vanwege de onweersbuien die verwacht worden, gaan we heel relaxed binnendoor. Om 10.30 uur liggen we voor de Haringvlietbrug en gaan de lichten op rood/groen en vervolgens weer op rood. Dat voorspelt niet veel goeds. Na nog wat geknipper van de lichten horen we dat er een storing is en dat er een monteur moet komen. We laten ons een beetje drijven, er is geen wind en we genieten van de warmte. Na een uurtje gaat het nog niet lukken met de brug en ook na 2 uur niet. We drinken wat, wachten, eten, wachten, lezen en wachten. We knopen een lijntje aan de dukdalf en wachten, bellen met de brug en wachten. Uiteindelijk horen we dat de eerste monteur de storing niet kan verhelpen en dat een tweede monteur onderweg is. Deze staat echter in de file voor de Heinenoordtunnel, want die is na een ernstig ongeluk helemaal afgesloten. Aan het eind van de middag varen we maar naar een boeitje, want we worden gek van de auto's die over de brug denderen. Als we nog eens bellen met de brugwachter horen we dat het vandaag niets meer gaat worden. Wat een frustrerend begin is dit en nu maar afwachten hoe het morgen zal zijn met de storing.